47
[AVA]
สมควรรู้
ทำไมเขาต้องกลัวฉันทิ้งไปด้วย ฉันต่างหากที่ต้องพูดคำนั้นออกมา เราอยู่คนละสังคม คนละชั้น มันเหมือนฉันถูกดึงจากชั้นใต้ดินขึ้นมาอยู่บนเพนท์เฮาส์สูงในเสี้ยววินาทีจนตัวเองตั้งตัวไม่ทัน
"คำนั้นเค้าต้องพูดมากกว่า เค้าไม่มีอะไรเลยนะ แต่ตัวเองมีทุกอย่างเลย รวย หล่อ เท่ที่สุด" เขาขับรถต่อไป มือที่กุมไว้บีบมือฉันเบาๆ จนฉันแอบก้มมองอีกครั้ง
"เธอขาน่ะเหรอ...ไม่มีอะไร?"
"ใช่ค่ะ"
"ไม่มีอะไรทำไมฉันถึงรักขนาดนี้" ฉันอมยิ้ม วันนี้เขาบอกรักเป็นครั้งที่สองแล้ว ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกดี
จนกระทั่งคุณออสตินพูดต่อด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน รอยยิ้มฉันก็ค่อยๆหุบลง
"ไม่มีอะไรทำไมมีคนอิจฉาเธอขาขนาดนี้..." ฉันเคลื่อนสายตากลับขึ้นไปมองหน้าเขา
"คะ? ใครอิจฉาเค้า ไม่มีหรอก ถ้ามีก็คงเป็นพี่ๆในคณะที่กรี๊ดตัวเองวันนั้น แต่ไม่แคร์ค่ะชีวิตเค้าแคร์แค่ตัวเอง แม่เจนและปุยฝ้ายก็พอแล้ว^^"
เขาหันมามองหน้าฉันด้วยสายต
