"รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวผมกลับมา"
คำพูดทิ้งท้ายของลูก้าก่อนจะลุกออกไปจากห้อง ดังก้องอยู่ในหัวของเมลินซ้ำแล้วซ้ำแล้วเหมือนเพลงที่ถูกตั้งค่าให้เล่นซ้ำอยู่เพลงเดียว
"ต้องเป็นเพราะชาของบรูโน่แน่ๆ เลย ไม่ได้แล้วๆ" หญิงสาวตบแก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติให้กลับมาคิดทบทวนว่าก่อนหน้านี้ทำอะไรลงไป ทั้งที่ควรจะปฏิเสธหรือขัดขืนแต่กลับดูเหมือนจะยินยอมพร้อมใจไปกับเขาเสียทุกอย่าง
"ตั้งสตินะเมลิน นี่มันเป็นช่วงเวลาที่อันตรายสุดๆ เธอต้องควบคุมสติและอารมณ์ให้ดี ไม่ใช่ถูกแตะนิดแตะหน่อยก็ละลายเป็นน้ำแข็งโดนแดด" คิดได้ดังนั้นเจ้าหล่อนก็วิ่งไปล็อกประตูแล้วเดินกลับมาที่เตียง มุดเข้าไปซ่อนตัวใต้ผ้าห่มผืนหนาแล้วข่มตาลงให้หลับ
ด้านนอกบรูโน่เพิ่งจะรู้ตัวว่าเผลอไปขัดจังหวะบางอย่างเข้า แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเรื่องงานก็สำคัญ
"ผมขอโทษด้วยที่ต้องขัดจังหวะ ไม่นึกว่ากำลังจะ...แต่โยเซฟมีเรื่องด่วนเข้ามาจริงๆ" ชายสูงวัยเ
