บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยความอึดอัด แม้ว่าอาหารตรงหน้าจะส่งกลิ่นหอมมาแตะจมูก หรือว่าจะมีแค่เมลินที่คิดไปเองเพราะลูก้ากับมาริต้าเองก็ยังคุยกันตามปกติ
"อื้อ! หอมจังเลยค่ะ ไม่ได้ทานซะนานตั้งแต่ย้ายไปอยู่อเมริกา ลุคยังรู้ใจริต้าเหมือนเดิมเลย ขอบคุณนะคะ" มาริต้าก้มลงดมสเต๊กเนื้อไก่ก่อนจะช้อนสายตาหวานซึ้งขึ้นมองมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่ด้านขวามือ "นึกถึงเมื่อก่อนเลยนะคะ"
หญิงสาวทำท่าขวยเขิน แต่ลูก้าไม่ได้ว่าอะไร เสยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
ส่วนเมลินที่เหมือนจะกลายเป็นส่วนเกินได้แต่เขี่ยสเต๊กในจานไปมา ไม่มีอารมณ์จะกินเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงเรื่องเก่าด้วยความสนิทสนม โดยที่จำเลยอย่างลูก้าไม่แย้งอะไรสักคำ
นี่ก็นั่งนิ่งเชียว คงจะคิดถึงความหลังเหมือนกันล่ะซี้ ชิ!... หญิงสาวคิดอย่างเดือดดาลในใจ
"แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยถูกปากคุณเมลินเลยนะคะ" ได้ยินมาริต้าเอ่ยเช่นนั้น ลูก้าก็รีบเลื่อนสายตาไปหาคนตัวเล็ก
