เมลินปรือตาขึ้นช้าๆ เห็นใบหน้าที่ล้อมกรอบด้วยเส้นผมสีเข้ม รอบๆ กายมีแสงสว่างจ้ากำลังมองลงมาด้วยแววตาอ่อนโยนก็คิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ภาพที่เห็นตรงหน้าก็คงจะเป็นเทวดาที่ยายเคยเล่าให้ฟังบ่อยๆ ตอนยังเด็ก
"ทำไมเทวดาถึงหน้าตาเหมือน..." ริมฝีปากบางซีดบ่นขมุบขมิบก่อนจะหลับตาลงอีก แต่พอลืมตาขึ้นก็ยังเห็นภาพเดิม
"เมลิน...คุณได้ยินผมไหม ทำไมไม่ตอบ เป็นแบบนี้ผมใจคอไม่ดีนะ" สีหน้าของมาเฟียหนุ่มปวดร้าว "ผมจะเรียกหมอมาเช็กอาการคุณนะ" พูดจบเขาก็รีบผละออกไปตามหมอ
โยเซฟกลับมาจากสำรวจพื้นที่ด้านนอกได้ยินเสียงพยาบาลคุยกันว่าเมลินฟื้นแล้วก็ยิ้มกว้างด้วยความดีใจแทนผู้เป็นเจ้านาย
หลังจากหมอที่เข้ามาเช็กอาการกลับออกไป สีหน้าของเมลินก็เริ่มดูดีขึ้นมาบ้างแล้วแต่ยังอ่อนเพลียอยู่ เธอเห็นท่าทางห่วงใยระคนกระวนกระวายใจของมาเฟียหนุ่มก็แอบซึ้งใจ
"จิบน้ำสักหน่อยนะ" ลูก้ารีบบอกก่อนจะกระวีกระวาดรินน้ำใส่แก้วมาจ่อริมฝีปาก
