เมลินนั่งเอนตัวกึ่งนั่งกึ่งนอนด้วยสีหน้าตึงเครียด ในมือถือโทรศัพท์ไว้แน่น หลังจากที่โยเซฟเข้ามาเรียกผู้เป็นเจ้านายออกไปคุยธุระด่วนที่ด้านนอก เธอยกมันขึ้นมาดูสองสามรอบแล้วจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์หาปลายสายที่อยู่เมืองไทย รอครู่หนึ่งก็มีเสียงตอบรับดังมาตามสาย
"ไงเม ถึงไหนแล้ว" เสียงของภูชิตเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น ผิดกับอีกคนที่ถอนหายใจก่อนจะตอบกลับไป
"ฉันขอโทษนะภู ยังไม่ถึงไหนเลยแล้วก็คงจะไปทันด้วย เลยโทร.บอกแกนี่แหละว่าจัดการตามพิธีได้เลย ไม่ต้องรอฉัน" เมลินเอ่ยเสียงสั่นเครือ น้ำใสๆ เอ่อคลอดวงตากลมโต
"ทำไมล่ะ เกิดอะไรขึ้น แล้วตอนนี้เธออยู่ไหน" น้ำเสียงตื่นเต้นในคราวแรกแปรเปลี่ยนเป็นเสียงตระหนกร้อนรนแทน
"ฉันยังอยู่ที่อิตาลีอยู่เลย พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลกลัวว่าจะกลับไปทัน ก็เลยจะบอกแกว่า...ไม่ต้องรอ ไว้ฉันจะไปหายายทีหลัง" เสียงเครือเอ่ยพลางยกมือขึ้นมากุมหน้าอก รู้สึ
