เกือบยี่สิบนาที มาร์เซียก็ขับรถมาถึงเซฟเฮาส์หลังหนึ่งที่อยู่ในย่านชุมชนแออัด พอประตูเปิดออกรถแท็กซี่ก็เลี้ยวผลุบหายเข้าไปทันที
"คุณพอเดินไหวหรือเปล่า" เสียงทุ้มเอ่ยถามก่อนจะเปลี่ยนใจอุ้มร่างบางที่ตอนนี้ใบหน้าแทบจะซีดเป็นกระดาษ
"หมอถึงไหนแล้วมาร์เซีย" เขารีบถามบอดี้การ์ดก่อนจะบอกคนในอ้อมแขน "อดทนหน่อยนะ"
หญิงสาวพูดไม่ออกจนเขาต้องย้ำเสียงดัง "ได้ยินผมไหม เมลิน"
"อือ" เธอตอบในลำคอพลางพยักหน้า มาเฟียหนุ่มจึงรีบอุ้มเข้าไปในบ้านแล้ววางลงบนโซฟาหน้าเตาผิง
"มาร์เซีย! หมอใกล้มาถึงหรือยัง" เขาตะโกนถามบอดี้การ์ดอีกครั้ง
"อีกสิบนาทีครับนาย" มาร์เซียร้องตอบกลับมาขณะคอยเฝ้าระวังอยู่ด้านนอก
"ให้มันได้แบบนี้สิ ชักช้าจริงๆ คุณรออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ผมจะไปหาน้ำมาให้ดื่ม" เจ้าของดวงตาสีน้ำทะเลบ่นพึมพำแล้วลุกไปเปิดตู้หาน้ำดื่มมาให้หญิงสาว
เมลินเริ่มเวียนหัวและตาลายมองอะไรไม่ชัด ริมฝีปากซีดและแห้งจากการเสีย
