ตอนนี้ถึงเล็บและมือจะสะอาดสะอ้าน แต่เพราะความลำบาก ทำให้เห็นความแห้งกร้านของนิ้วมือผู้เป็นแม่อย่างชัดเจน มือที่ผ่านการทำงานหนัก มือที่แก่ขึ้นตามกาลเวลา
คนเป็นแม่ยิ่งเล่าก็ยิ่งสะอึกสะอื้นเพราะความเสียใจ เสียใจที่หลงผิด เสียใจที่ทิ้งลูกไว้แบบนั้น
“แม่ลำบาก ทำไมไม่กลับมาหาหนู” ศศิตาพูดพร้อมทั้งปาดน้ำตาออกจากสองแก้มของตัวเอง ยิ่งเห็นแม่เวลานี้ ยิ่งรู้ว่าแม่ลำบากแค่ไหน แม่ดูแก่มากขึ้นกว่าแต่ก่อนสักสิบปีได้กระมัง คงเพราะไม่ได้ดูแลตัวเองเหมือนแต่ก่อน
“แม่ไม่กล้ากลับไปหรอก แม่ทำให้หนูลำบาก เอาเงินเก็บของหนูมาผลาญจนหมด แต่พอไม่มีอะไรเหลือ จะให้แม่กลับไปหาลูก แม่ทำไม่ได้จริง ๆ” ศรีพรรณพูดอย่างละอายใจ ทุกวันนี้เธอทำงานอย่างหนักเพื่อให้ลืมอดีต คิดจะฆ่าตัวตายหลายต่อหลายครั้ง แต่เพราะได้เห็นลูกผ่านหน้าจอในโซเชียลบ้างในบางครั้ง ทำให้ยังมีกำลังใจที่จะอยู่บนโลกนี้ต่อไป
ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานที่ไหนสิง
