“รอตั้งนาน ทำไมเพิ่งมา” ลักษณ์พูดพร้อมทั้งกอดเอวไว้แน่น ดึงเธอมานอนด้วย
“งอนแล้วทำไมไม่บอก ถ้ารู้ว่างอนจะได้รีบมาง้อ” ศศิตาล้มตัวลงนอนกอดเขาแน่น คนที่สูงกว่าเธอตั้งเกือบฟุต แต่ขี้งอนยิ่งกว่าเด็กตัวเล็ก ๆ
“คนงอน ใครเขาจะบอกกันล่ะ” ลักษณ์พูดในขณะที่ยังกอดรั้งเธอให้ซุกกับอกเขา
“แล้วตอนที่รอให้มาง้อ พี่หมอทรมานไหมคะ”
“ทรมานครับ”
“เห็นไหม ทำไมต้องทรมานตัวเองด้วย แทนที่จะส่งข้อความไปบอกศิตาว่างอนอยู่ ให้รีบมาง้อ ศิตาก็รีบมาง้อแล้ว” ศศิตาอ้อนเขาอย่างเอาใจ คนงอนโดนอ้อนนิดอ้อนหน่อยก็หายงอนทันที
“บี๋จะง้อพี่จริงเหรอ”
“อ้าว ไม่ให้ง้อผัวแล้วจะให้ง้อใครคะ”
“จริงนะ” คนได้ยินคำว่าผัวถึงกับดีใจจนหน้าบาน ไม่เก็บอาการเลยสักนิด
“จริงสิ อย่างอนเลยนะ งอนหรือโกรธกัน ทำแบบนั้นก็ทำลายความรู้สึกกันเปล่า ๆ สู้รักกัน อยู่กันแบบมีความสุขในทุก ๆ วันไม่ดีกว่าเหรอคะ” ศศิตาพูดในขณะที่หน้าก็ยังคงซบกับหน้า
