เสียสาวให้บ็อบบี้

หมาแสนรู้

เสียสาวให้บ็อบบี้

ตอน หมาแสนรู้

เช้าวันเสาร์ นานานอนจนสายโด่

ก๊อก! ๆ ๆ "นานา ตื่นได้แล้วลูก" คุณแม่สิตาเคาะประตูห้อง

อื้อ! สาวน้อยครางแล้วพลิกนอนคว่ำ ฟุบใบหน้าเล็กอัดกับหมอน

แอ๊ดดด! สิตาแง้มประตูห้อง ส่องใบหน้างามเข้ามาตะโกนปลุกลูก

"สายจนตะวันเลียตูดแล้วนะ ตื่นมากินข้าวกินปลาได้แล้วลูก"

"อือ กินก่อนเลยค่ะ" เด็กสาวยังนอนคว่ำอยู่กับเตียง

เห้อ! คุณแม่ส่ายหน้าแล้วเดินลงชั้นล่าง

กุก! ๆ ๆ เจ้าหมาแสนรักวิ่งสวนคุณแม่ขึ้นมาในห้องลูกสาว

โฮ่ง! ๆ บ็อบบี้เห่าแล้วกระโจนขึ้นมานอนบนเตียง มันทำเหมือนเคยชินเพราะว่านานาชอบเอามันมานอนด้วยตั้งแต่ตัวยังเล็กจ้อย

คร่อก! เสียงกรนดัง เจ้าหมาตัวโปรดลุกขึ้นมาเลียน่องแผล็บๆ

อืออ! นานาครางเบาๆในสภาพครึ่งหลับครึ่งตื่น

ฟ่อด! ๆ ฟุ๊ตฟิต! บ็อบบี้เดินวนๆแล้วก้มหน้ายาวๆซุกกลางตูดงอน

ฟื่ด! ๆ มันสูดหายใจแรงแล้วเดินวนเวียนไปมาอย่างร้อนรน

แผล็บ! ๆ ๆ ลิ้นสากหยาวเลียหลังขาอ่อนขึ้นมาจนถึงขอบกางเกงผ้าขาสั้น

อ๊าาา! นานาตกใจตื่น

แผล็บ! ๆ หมาตัวใหญ่เลียผ่าร่องกลางแก้มก้นสองข้าง น้ำลายมันเลอะติดกางเกงสีขาวจนเห็นเนื้อที่แนบภายใต้ร่มผ้า

อือ! นานาเสียวจนไร้แรงจะลุกยืน เธอยังงัวเงียจนลืมว่าโดนอะไรเลียขา

ฟื่ด! ๆ บ็อบบี้ซุกหน้ายาวๆดุนจมูดชนร่องสาว เสียวทะลุผ่านเนื้อผ้า

มันส่ายหน้าไปมาและยกขึ้นๆลงๆ ลมหายใจร้อนๆพ่นเข้าง่ามขากางเกงจนเสียวร้อนวูบๆวาบๆตรงปากร่องสาว

แผล็บ! ๆ หมาตัวดีเลียผ่าง่ามขาลงมาที่ขาอ่อนด้านใน

อ๊ายยย! บ๊อบบี้! นานาตกใจร้องขณะพลิกนอนหงาย

เจ้าหมาแสนรักกลับซุกหน้ายัดกลางง่ามขาขาวทันที มันลงลิ้นแผล็บๆตรงเป้ากางเกง น้ำลายอาบจนชุ่มผ้า

ออกไป๊! สองมือน้อยปัดป้อง เจ้าบ็อบบี้ยิ่งมุดหนัก มันเลียเป้ากางเกงราวกับว่ามีอะไรหวานๆอยู่ภายในนั้น

อือ! ๆ ๆ เด็กสาวเสียวจนตัวอ่อน มือไม้ร่นลดลงมาจิกที่นอน

จมูกยาวๆของบ็อบทั้งดุนทั้งดันร่องจนเสียวเม็ดแปล็บๆ ลิ้นของมันเลียร่องน้อยจนเสียวทะลุผ้า

อ๊ะ! อื้อ! ใบหน้าเล็กสวยบูดเบี้ยว ริมฝีปากชมพูบางเม้มบดกันจนแดงช้ำ

สองมือจิกผ้าปูที่นอนยับ ไม่ชอบปากหมาแต่กลับไร้เรี่ยวแรงดิ้นหนี

ปากร่องน้อยเลอะน้ำลายหมาตัวโปรดที่เลียงมากับมือ สองกลีบโดนลิ้นหยาบๆเลียจนเสียวซี๊ดดิ้นร่อน

ใจเต้นตุบๆจนได้ยินเต็มสองหู ลมหายใจพ่นแรง ร่างเล็กๆสั่นเทา

เสียวหวิวๆในอกเหมือนจะขาดใจรอนๆ เป้ากางเกงปลิ้นอ้าจนลิ้นเจ้าหมาแลบเข้ามาปาดกลางร่องน้อย

แผล็บ! ๆ อื้อ! ๆ นานาเม้มกัดริมฝีปากตัวเองเพื่อกลั้นเสียงร้อง ขาสั่นกระตุกจวนจะขึ้นสวรรค์

ลิ้นเจ้าบ็อบแน่นอนว่ามันสากและยาวกว่าลิ้นคน แค่ลิ้นหมาเลียอุ้งมือก็สยิวและจั๊กกะจี้หนักแล้ว นี่มันกำลังเลียหว่างขา

"บ็อบบี้ ลงมากินข้าว อย่ากวนพี่นาเค้า" เสียงแม่ลอยขึ้นมาชั้นบน

ฮี้! ๆ เจ้าหมาใหญ่ร้องแล้ววกระโจนลงจากเตียง วิ่งลงชั้นล่างหายไปในครัว

แฮ่ก! ๆ ๆ นานานอนหายใจรวยริน เธอทั้งเสียวและรู้สึกละอายใจแปลกๆ

ทั้งๆที่บ็อบบี้เป็นเลี้ยงตัวเอง เธอกลับไม่กล้าต่อต้านสัญชาติญาณดิบของมัน