ภาพที่นิวารินร้องไห้น้ำตาท่วมใบหน้ายามโบกมือลาเด็กๆ บนดอย ทำให้วชิรวิชญ์ต้องดึงร่างภรรยาเข้ามากอดปลอบประโลม
“ไม่ร้องนะครับคนดี เดี๋ยวเดือนหน้าพี่จะพา นิวขึ้นมาเยี่ยมเด็กๆ อีกครับ พี่สัญญา”
คนที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งช้อนตาขึ้นมองผู้เป็นสามี และถามด้วยน้ำเสียงน่าเอ็นดู
“จริงนะคะพี่หมอ...”
“จริงครับ”
นิวารินยิ้มออกมาอย่างดีใจ และก็ให้รางวัลสามีรูปงามด้วยการจูบแก้มเบาๆ
“ขอบคุณที่สุดเลยค่ะพี่หมอที่รัก”
“เพื่อภรรยาสุดที่รัก พี่ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วล่ะครับ”
มือหนายกขึ้นลูบศีรษะของภรรยาแผ่วเบา ขณะดวงตามองไปด้านหน้า
“นี่พี่ไม่ได้บอกคุณแม่พี่ด้วยนะว่านิวหนีขึ้นมาบนดอยน่ะ”
นิวารินเงยหน้าขึ้น แววตาที่มองสามีนั้นเต็มไปด้วยความละอายใจ
“นี่ถ้าคุณแม่รู้ คงโกรธนิวแน่ๆ เลยค่ะที่ทำเรื่องสิ้นคิดแบบนี้”
