นิวารินพยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติ เพราะไม่ต้องการให้วชิรวิชญ์มาทุกข์ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ทำไมนะ สีหน้าของเขาถึงดูเคร่งเครียดยิ่งไปกว่าหล่อนเสียอีก
“พี่หมอ... ดูหน้าเครียดๆ นะคะ มีอะไรหรือเปล่า”
หล่อนมองคนที่กำลังขับรถอยู่ แล้วก็อดที่จะถามไม่ได้
“พี่เป็นห่วงนิว...”
“เอ่อ... นิวไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
คำตอบของเขาทำให้หล่อนแทบร้องไห้โฮออกมา เพราะรู้ดีว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไร
“ว่าแต่วันนี้งานพี่หมอเป็นยังไงบ้างคะ คนไข้เยอะไหมเอ่ย”
หล่อนปั้นเสียงสดใส ทั้งๆ ที่ในอกตรอมตรมเหลือเกิน
“งานโอเคครับ แล้วที่โรงเรียนของนิวเป็นยังไงบ้างครับ”
เมื่อถูกย้อนถามกลับมา คนที่พยายามปั้นหน้ายิ้มก็เสียอาการไปนิดนึง ก่อนจะรีบปั้นหน้ากลับมาใหม่
“ก็ดีค่ะ...”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้ปิดบังอะไรพี่อยู่”
“ไม่มี๊ค่ะ... ไม่มีเลยค่ะ” หล่อนไม่รู้ตัวเลยว่าตอบเสียงสูงลิบ
ชายหนุ่มระบายยิ้มบางๆ ออกมา “ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ หร
