นิวารินยืนแอบมองวชิรวิชญ์ที่หน้าต่างห้องนอน เมื่อท้ายรถคันงามแล่นหายไปจากสายตาแล้ว หล่อนจึงหมุนตัวเดินกลับมาที่เตียง ใบหน้างามตอนนี้ถูกความทุกข์ระทมกลืนกินทุกตารางนิ้ว
“นิวจะแก้ปัญหาที่นิวเป็นคนก่อเอาไว้ยังไงดีคะพี่หมอ...”
ขณะที่นิวารินคิดหาทางออกจนหัวแทบระเบิดอยู่นั้น ประตูห้องนอนก็ถูกเคาะเบาๆ ตามด้วยเสียงของป้านิ่ม
“ครูนิวคะ ป้านิ่มเองค่ะ”
“รอแป๊บนะคะป้านิ่ม”
หล่อนปรับสีหน้าให้ราบเรียบ ซ่อนความทุกข์เอาไว้ใต้รอยยิ้มปั้นแต่ง เมื่อเผชิญหน้ากับแม่บ้านสูงวัย
ป้านิ่มกวาดตามองหล่อนอย่างพิจารณา ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“คุณหมออาร์มบอกป้าว่าครูนิวไม่ค่อยสบาย เป็นอะไรมากไหมคะ”
“เอ่อ... นิวไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะป้านิ่ม ขอบคุณมากเลยนะคะที่เป็นห่วงนิว”
ป้านิ่มระบายยิ้มออกมา “ป้ายังเป็นห่วงคุณนิวไม่ได
