วชิรวิชญ์เดินออกมาจากห้องของผู้อำนวยการด้วยสีหน้าราบเรียบไม่บอกความรู้สึก จนผกากรองที่ยืนลุ้นอยู่หน้าห้องไม่พอใจเป็นอย่างมาก เพราะเขาควรจะแสดงสีหน้าผิดหวังออกมาสิ ไม่ใช่เย็นชาแบบนี้
“เข้าไปคุยอะไรกับคุณพ่อของผิงเหรอคะหมออาร์ม”
วชิรวิชญ์ปรายตามองเจ้าของคำถามเล็กน้อย แต่ก็ไม่คิดจะตอบ เขาก้าวเดินต่อไป
ผกากรองรีบก้าวเท้าเดินตามไป และเหมือนเห็นเขาไม่หยุด จึงถือวิสาสะกระชากแขนของวชิรวิชญ์แรง
“นี่หมออาร์มจะไม่คุยกับผิงหน่อยเหรอคะ”
“เราไม่มีอะไรต้องคุยกันครับ”
“มีค่ะ ก็เรื่องที่คุณพ่อจะระงับการเลื่อนตำแหน่งของคุณไงคะ หมออาร์ม”
นัยน์ตาสีดำคมเข้มตวัดมองคู่สนทนา และก็ทำให้คนถูกมองเย็นวาบไปทั้งตัวใจ เพราะสายตานั้นบอกให้รู้ว่าเขาไม่แคร์อะไรเลย
“คุณก็รู้อยู่แล้วนี่หมอผิง แล้วจะมาถามผมอีกทำไมครับ”
“ก็ถ้าคุณขอร
