“เมื่อเช้า สามีมาส่งเหรอคะครูนิว”
นิวารินหันหลังไปมองเจ้าของคำทักทายแล้วก็พบว่าเป็นครูแยม
“ใช่ค่ะ ครูแยม” นิวารินยิ้มเขินๆ ก่อนจะตอบออกไป
“แหม ครูนิวดูมีความสุขขึ้นมากเลยนะคะเนี่ย แสดงว่าความรักกำลังสุกงอม”
“ก็... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะครูแยม”
นิวารินพยายามซ่อนความขัดเขินเอาไว้ แต่สีแดงๆ บนแก้มก็ไม่สามารถซ่อนได้ จึงถูกเพื่อนครูแซวจนอายม้วน
“ว่าแต่เมื่อไรจะมีหลานให้แยมช่วยเลี้ยงคะเนี้ย”
“เอ่อ... นิวยังไม่คิดเรื่องนั้นหรอกค่ะครูแยม เพิ่งแต่งงานกันเอง”
นิวารินบอกปัดอายๆ ก่อนที่เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือจะดังขึ้น
“คุณหมอรูปหล่อโทรมาแน่เลยค่ะ”
ซึ่งก็เป็นจริงอย่างที่ครูแยกทายเอาไว้
“นิว... ขอตัวรับสายพี่หมอก่อนนะคะ”
นิวารินเดินแยกออกมารับสายของวชิรวิชญ์ สองแก้มของหล่อนยังคงแดงระเรื่อ
“สวัสดีค่ะพี่หมอ”
“สวัสดีครับเด็กน้อยของพี่ ทานข้าวหรือยังครับ”
น้ำเสียงนุ่มๆ ปนกระเส่าของวชิรว
