เก้าอี้ที่เขาให้นิวารินนั่งรออยู่เมื่อครู่นี้ว่างเปล่าเสียแล้ว
หัวใจของวชิรวิชญ์หล่นวูบลงไปกระแทกพื้นจนแทบแหลกละเอียด เขาหันมองไปรอบๆ แต่ก็ไร้เงาของนิวาริน
“นิว...”
ความหวาดกลัวก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขาอีกแล้ว
“หมอพงษ์เห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงนั้นเมื่อครู่นี้ไหมครับ”
เขาเดินเข้าไปถามเพื่อนหมอที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ กัน
“อ๋อ ผมเห็นเธอหิ้วกระเป๋าเดินออกไปจากเต็นท์สักพักหนึ่งแล้วล่ะครับ”
หัวใจของเขาเย็นเฉียบเหมือนถูกหย่อนลงไปในถังน้ำแข็งในบัดดล
เขาตกใจจนลืมแม้กระทั่งจะกล่าวขอบคุณเจ้าของคำตอบ สองเท้าพาวิ่งออกมาจากเต็นท์ สายตาสอดส่ายมองหานิวารินเหมือนคนบ้า
“นิว...”
เขาตะโกนเรียกหล่อน มองหาทุกซอกทุกมุมแต่ก็ไม่เห็น จึงวิ่งลงไปตามทางเดินที่ทอดลงไปจากดอย
เขาภาวนาให้นิวารินไม่กลับลงไป!
ตอนท
