เธอสะบัดหน้า น้ำตากระเซ็น วิ่งหนีผู้ชายใจร้ายออกมาทั้งน้ำตานองใบหน้า
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอวี่... ฉันบอกให้หยุด ได้ยินไหมว่าเธอเป็นเมียฉันแล้ว เธอเป็นเมียฉัน”
มาร์คัสแผดเสียงกึกก้องไปทั่วไร่องุ่น ราวกับคนคลุ้มคลั่งเสียสติไปแล้ว
เขามองตามเรือนร่างบอบบางของไอวี่ที่วิ่งหนีไปกลางไร่องุ่นด้วยความรู้สึกของคนที่หัวใจแหลกสลาย
ชายหนุ่มเพิ่งค้นพบว่าความทุกข์ทรมานใจที่สุดอย่างหนึ่งของมนุษย์ ก็คือการจ้องมองดูคนที่รัก…วิ่งหนีเขาไปต่อหน้าต่อตา
สำแสงสุดท้ายของพระอาทิตย์ในยามเย็น กำลังอ้อยอิ่งอยู่เหนือทิวเขาสลับสล้าง แสงสีส้มอมแดงระบายเป็นริ้วรายอยู่ที่โค้งขอบฟ้าเบื้องทิศตะวันตก
ร่างสูงใหญ่ของนายคำรณ ยืนกอดอกพิงกาสะลองต้นใหญ่ เปลือกขรุขระของมันยังอุ่นไปด้วยไอแดดระหว่างวัน
สายตาของเขาเหม่อมองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับล่วงด้วยอารมณ์ห่วงหาอาวรณ์ถึงใครบางคน… ที่ไม่อาจพบเจอ
ช่วงเวลาที่เธอหายหน้า
