“ถ้างั้นฉันก็คงเป็นแค่ผู้ชายอีกคน… ในจำนวนหลายๆ คนที่บอกในสิ่งที่เธอเคยได้ยินบ่อยๆ และมันคงไม่มีความหมาย… ไม่มีความสำคัญอะไรกับเธอเลยใช่ไหม…?”
เขารำพึงเสียงเศร้า ใบหน้าเจื่อนจ๋อยลงทันใด แววตาบอกความน้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“ใจน้อยจัง… หัวก็ยังไม่ล้านสักหน่อย”
หญิงสาวหัวเราะเบาๆ แว่วเสียงคลื่นลมทะเลสาดซัดเข้ากระทบฝั่งโครมครืนอยู่ภายนอก ความมืดคลี่คลุมไปทั่วชะอำ ท้องฟ้าและผืนน้ำทะเลสีครามเปลี่ยนเป็นดำสนิท แสงไฟเรืองไสวจากเรือประมงหาปลาหลายลำส่องแสงวิบวับอยู่ไกลๆ ดูราวกับดาวดวงใหญ่ที่ลอยเรี่ยต่ำไปกับผิวน้ำ
“ค่ำแล้วนะคะ...”
หญิงสาวเอ่ยขึ้นเบาๆ เตือนชายหนุ่มซึ่งทำท่าราวกับว่าจะสั่งเครื่องดื่มมาเพิ่ม แต่มาร์คัสกลับส่งสายตาอิดออดกลับมาให้เธอ บอกเป็นนัยว่าเขายังไม่อยากกลับ
“จะรีบกลับไปไหน แกลอรี่ที่บอกเอาไว้ก็ยังไม่ได้ไปดู”
เขาหาเหตุมาอ้างไปอย่างนั้นเอง เพราะอันที่จริงเขาลืมมันไปแ
