เขาอ่านช้าๆ ชัดเจน แทบจะสะกดออกมาทีละพยางค์ กับโครงการที่ไอวี่และเพื่อนๆ ผู้มีใจรักในศิลปะและมีอุดมการณ์เดียวกันร่วมกันคิดขึ้น
น่าแปลก… วันนี้มาร์คัสไม่ได้ตำหนิหรือว่ากล่าวในเรื่องที่หญิงสาวหนีงานมาเขียนรูปแต่อย่างใด แม้ว่าครั้งหนึ่ง… ผู้ชายคนเดียวกันนี้ เคยมองว่าเวลาของเธอในแต่ละวันที่หมดไปกับการวาดรูปนั้นเป็นสิ่งที่สูญเปล่า… ไร้ค่า
ไอวี่ทำสีหน้างุนงงสงสัย…
วันนี้มาร์คัสมองสิ่งที่เธอทำด้วยสายตาที่แปลกเปลี่ยนไปจากเดิม หรือเขาอาจจะเปลี่ยนมุมมองลบๆ ที่เคยมีต่อเธอ เริ่มมองเห็นคุณค่าในงานศิลปะที่เธอทำ และเธอควรใช้โอกาสนี้ทำให้เขารู้ว่าศิลปะทำให้โลกงดงามและน่าอยู่ขึ้น
“เธอทำโครงการศิลปะนี้ด้วยหรือ… ?”
เขาเคยได้ยินชื่อโครงการนี้มาก่อน
“ค่ะ…” หญิงสาวพยักหน้า
สายตาของมาร์คัสยังคงให้ความสนใจอยู่กับภาพกิจกรรมซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของโครงการศิลปะที่ไอวี่
