การพาเหมยออกไปพบปะผู้คนเสียบ้าง อาจจะช่วยฉุดเธอออกจากอาการซึมเศร้าอย่างที่เห็น
“นายคำรณ…”
เหมยเอ่ยชื่อนั้นออกมาเบาๆ แววความเศร้าคลออยู่ในดวงตา ครั้นแล้วก็หลุบสายตาลงต่ำด้วยความละอายแก่ใจ… เมื่อสำนึกขึ้นได้ว่าครั้งหนึ่งเธอแอบทำเรื่องบัดสีเอาไว้กับเขา หวังใช้เสน่ห์ยาแฝดเพื่อให้ได้คำรณมาครอบครอง
“ไปด้วยกันนะ”
ดาวเรืองคะยั้นคะยอ
“ไม่ดีกว่า… ”
เหมยสั่นศีรษะเบาๆ ไม่กล้าไปเจอหน้าเขา… แม้ว่าผู้ชายที่ชื่อ ‘คำรณ’ ยังไม่เคยหายไปจากห้วงอาวรณ์ถวิลของเธอ เหมยยังอยากเห็นหน้าเขาทุกลมหายใจเข้าออก
“ไปด้วยกันนะ… นั่งอยู่คนเดียวอย่างนี้เหงาแย่”
ดาวเรืองพยายามชักชวนเพื่อนรัก แต่ก็ไร้ผล จำต้องเดินจากมาเงียบๆ ปล่อยให้เหมยเดินกลับเข้าห้องพักไปเพียงลำพัง
ภายในห้องเล็กๆ เหมยทรุดร่างลงนั่งที่มุมห้อง ก้มหน้ากอดเข่าตัวเองแล้วร้องไห้ ค
