วันเดียวกัน
ณ ห้องนอน เวลา 17.20 น.
“คุณท่านแจ้งว่าให้คุณนายทานมื้อเย็นก่อนได้เลยค่ะ ถ้าคุยงานเสร็จแล้วจะรีบมาแต่ว่าคุณนายห้ามเข้านอนก่อนนะคะ”
แม่บ้านพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม รอยยิ้มกรุ้มกริ่มของทุกคนที่ยืนเรียงหน้ากระดานอยู่ต่อหน้าฉันหลังจากยกถาดอหารมื้อเย็นมาเสิร์ฟถึงห้องนอน สีหน้า แววตาทุกคนเหมือนมีอะไรแปลก ๆ ในรอยยิ้มที่แสดงออก ต้องแอบคิดอะไรกันหรือเปล่าเนี่ย
แล้วเฮียหลิงก็พึ่งออกจากห้องนอนไปเมื่อ 10 นาทีที่แล้วนี่เอง ตลอดทั้งวันเราอยู่ร่วมกันแบบต่างคนต่างอยู่ อยู่กันคนละมุมห้องแต่กลับเป็นเขาซะเองที่ดูจะพาตัวเข้ามาใกล้ตลอด แล้วที่บอกว่าจะไม่ไปทำงานน่ะ หึ! สุดท้ายงานก็มาถึงบ้าน ทั้งผู้บริหารฝั่งนั้นฝ่ายนี้ที่ต้องมาหาเขาด้วยตัวเอง
“ทำไมยิ้มกันแบบนั้นล่ะ คิดอะไรกัน” ฉันไม่นิยมเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจนาน เรื่องไหนถามได้ก็มักจะถามออกไปเลย
“ไม่มีอะไรค่ะคุณนาย แล้วก็นี่ค่ะ...” หนึ่งในแม่บ้า
