1 ชั่วโมงต่อมา ภายในห้องรับรอง
(หมิง ฮึก! อย่าทำแบบนี้อีกนะ ฮึก…ไม่เอาแล้วนะหมิง ฮือ!)
เสียงของเจ้ปิงดังลอดออกมาจากภายในโทรศัพท์ทั้งเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้น และประโยคที่พูดฉันแทบจะฟังพี่สาวตัวเองไม่ค่อยเข้าใจสักเท่าไร รับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายนั้นทั้งโล่งอกและดีใจที่เฮียหลิงหาฉันเจอ
ทางฝั่งพ่อของฉันกับพี่สาวพยายามหาไฟลต์บินกลับมาที่จีนกะทันหัน แต่ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ความกระวนกระวายและความกังวลจึงยิ่งพุ่งสูงหนักขึ้นไปอีก จนกระทั่งตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายลงเข้าสู่ระดับปกติ
ฉันยินดีที่จะโดนพี่สาวตัวเองดุเหมือนเด็กวัย 5 ขวบด้วยความเต็มใจ…
“ขอโทษค่ะ…ฮึก!” เสียงสะอื้นของฉันยังดังอยู่เป็นระยะ พยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วแต่อารมณ์ในตอนนี้มันช่างยากลำบากเหลือเกิน
เฮียหลิงหยิบกระดาษทิชชูเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มทั้งสองข้าง พร้อมเอียงคอมองคอยสังเกตสีหน้าฉันอยู่ตลอด แม้ว่าเราทั้งคู่จะยังไม่ได้นอนจนกระทั่งตอ
