หลายชั่วโมงต่อมา
ณ ห้องพักภายในโรงพยาบาลเอกชน (ธุรกิจในเครือสกุลจาง)
ดวงตาค่อย ๆ ลืมขึ้นด้วยความรู้สึกมึนงงในหัวเล็กน้อย สิ่งแรกที่สายตาของตัวเองจับจ้องได้คือเพดานสีขาวสะอาดตา แสงจากหลอดไฟที่สะท้อนเข้าหางตาเล็กน้อย ฉันเอียงหน้าเล็กน้อยใช้สายตาหันมองไปทางหน้าต่างจึงพบว่าเวลานี้ตัวเองอยู่ในอาคารสูง
“หมิง”
เสียงเรียกคุ้นหูของผู้ชายเอ่ยเรียกชื่อตัวเองทำให้ฉันหันหน้ากลับมามองตามเสียง สบตากับสามีตัวเองที่นั่งเฝ้าข้างเตียงไม่ยอมห่าง มือข้างหนึ่งของตัวเองถูกมือของเฮียหลิงกุมเอาไว้แน่น รับรู้ถึงความเป็นห่วงและความอบอุ่นจากอีกฝ่ายได้ชัดเจน
“เฮีย...หมิงวูบไปสินะ คงเพราะนอนน้อย” ฉันไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นหรือตกใจกับสิ่งที่ตัวเองเป็น พอจะรู้ตัวอยู่ว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งนอนน้อยและเครียดเมื่อวานก็เหนื่อยมาก ๆ ด้วย
“น่าจะไม่ใช่แค่นั้น เดี๋ยวรอผลตรวจก่อน” สิ่งที่ออกจากปากสามีนั้นทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้
