ฉันยังคงนั่งอยู่ที่ปลายเตียงคอยเวลาให้เฮียหลิงคุยโทรศัพท์ให้เสร็จเรียบร้อย ไม่ทำตัวรบกวนแม้ว่าภายในใจจะอยากรู้มากมายว่าคุณเหมยเป็นอะไร ทางนั้นมีอะไรเกิดขึ้นบ้างทำไมบรรยากาศมันดูตึงเครียดขนาดนี้ คงเป็นเรื่องร้ายแรงมากพอสมควรที่ทำให้เขาต้องส่งทั้งคนของตัวเองส่งทั้งทีมแพทย์เข้าไปหา
แต่ความสงสัยนั้นดูจะไม่มีทางหาคำตอบได้ด้วยตัวเองง่าย ๆ แม้ว่าฉันพอจะมีสิทธิ์ถามในฐานะภรรยา แต่ถ้าถามไปจะก้าวก่ายเรื่องไม่เป็นเรื่องมากเกินไปหรือเปล่า ฉันไม่อยากทำตัวงี่เง่าไร้สาระ ยังไงตัวเองก็แค่เมียในนาม บอกแล้วยังไงล่ะว่าข้อตกลงของฉันยังยึดมั่นอยู่เสมอมา
“เฮียจะนอนพักก่อน…” เสียงหวานเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเฮียหลิงวางสายแล้วเดินตรงเข้ามาหยุดยืนตรงหน้าตัวเอง
“เหมยเป็นซึมเศร้าและเป็นมาหลายปี ที่โทรมาเพราะเรื่องงานทำให้ความรู้สึกดิ่งลงเธออยากหาคนอยู่ด้วย” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามเฮียหลิงก็พูดออกมาด้วยตัวเอง อธิบาย
