“ใครดื้ออี้จะจัดการเอาไปผูกไว้กับเสาไม่ต้องกลับบ้าน”
ฉันเอ่ยพูดเตือนหลานชายทั้งสองคนเป็นครั้งที่ 2 สำหรับอาหารเย็นมื้อนี้ ทำให้เท้าเล็ก ๆ ที่กำลังวิ่งไล่กันไปทั่วห้องนั้นหยุดลงในทันที ความดื้อกับเด็กผู้ชายนี่ช่างเป็นของคู่กันจริง ๆ เลยนะ แล้วเจ้ปิงที่เป็นแม่พูดยังไม่กลัว ต้องเจอฉันเด็กพวกนี้!
“....” ทั่วทั้งห้องเข้าสู่ความเงียบ เด็ก ๆ เดินกลับเข้านั่งที่ประจำตัวเองแต่โดยดี
“เดี๋ยวเถอะนะ นั่งลงที่ของตัวเองเลย นั่งกินข้าวดี ๆ ก่อนแล้วค่อยเล่นกัน” สมัยช่วงวัยเด็กฉันกลัวเจ้ปิงมาก พอมาตอนนี้กลายเป็นตัวเองที่ทำให้หลานกลัว
“ถ้าหมิงมีลูก ลูกคงกลัวม้าน่าดู” ป๊าที่นั่งกั้นกลางระหว่างลูกสาวทั้งสอง หันมาพูดแล้วสายตามองเลยไปยังลูกเขยของตัวเองที่นั่งอยู่ข้างฉัน
“อย่าว่าแต่ลูกเลย ผมก็กลัวครับป๊า” เฮียหลิงตอบกลับทันทีที่ป๊าพูดจบ และสิ่งที่ออกจากปากของเขานั้นสามารถเรียกสายตาจากฉันให้หันไปมองได้
“ไม่
