หลังทานอาหารเสร็จ ณ ลานจอดรถของโรงแรม
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ”
เสียงหวานกล่าวขอบคุณเมื่อเดินมาหยุดยังข้างรถของตัวเองที่จอดอยู่ในชั้นสำหรับแขกสำคัญ ซึ่งในชั้นนี้จึงมีรถไม่เยอะเมื่อเทียบกับชั้นอื่น ๆ ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าหล่อของคนตรงหน้า ซึ่งเขาก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรฉันทำเพียงจ้องมองกลับมาเท่านั้น
“....” นัยน์ตาคมมองผ่านแว่นสายตาที่ประดับบนใบหน้า ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันพอสมควรทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย
ตัวสูงจัง...ฉันสูงเลยไหล่เขามานิดหน่อยเองนะเนี่ย ขนาดว่าตัวเองสวมรองเท้าส้นสูงอยู่
“ขอถามอะไรก่อนที่จะเราแยกกันหน่อยนะคะ” ไม่มีคำขออนุญาตว่าถามได้ไหมคะเพราะยังไงฉันก็จะถาม
“....” ไม่ปฏิเสธแสดงว่าอนุญาตให้ถามสินะ
“เหตุผลอะไรที่ทำให้เฮียหลิงเลือกที่จะยอมรับข้อเสนอคะ” การฝึกเรียกให้ชินปากก็เป็นสิ่งสำคัญ เมื่อเราต้องไปอยู่ต่อหน้าคนของสกุลจางในอีกไม่กี่วัน
แม้ว่าฉันจะรู้สึกเขินในใจอย่างมากเพรา
