ตอนที่ 7 อาจารย์เรียก
1147 คำ
ตอนที่ 7 อาจารย์เรียก
“น้องแตงกวาครับ!” เสียงตะโกนมาจากทางสนามฟุตบอล ทำให้ทั้งสองหยุดเดินแล้วหันไปมองทางต้นเสียง
“อ้าว! สวัสดีค่ะ พี่ต้นหนาว”
“สวัสดีค่ะ พี่ต้นหนาวสุดหล่อ” เจเคตอบ
“สวัสดีครับ พอดีพี่พึ่งกลับมาจากญี่ปุ่นครับ เลยรีบเอาขนมมาให้น้องๆ เห็นว่าน้องแตงกวาชอบทาน” ต้นหนาวหนุ่มหล่อรุ่นพี่ประจำคณะแพทย์ ที่ค่อยตามจีบแตงกวามาตั้งแต่แตงกวาเข้ามาเรียนได้ปีแรก
“ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ พี่ต้นหนาวใจดีเสมอเลย กวาเกรงใจจังเลย”
“เกรงใจหรอครับ เอ้…หรือไม่รับก็ได้น้าาา” หนุ่มหล่อแกล้งทำเป็นดึงขนมกลับ
“รับค่ะๆ มีแต่ขนมน่าทานหมดเลย ราคาก็สูงในไทยก็หาซื้อยากด้วย”
“พี่แกล้งเล่นครับ พี่ตั้งใจซื้อมาให้ แบ่งกันนะพี่ซื้อมาฝากเราทั้ง 2 คนเลย”
“อุ้ย!! ขอบคุณค่ะ พี่ต้นสุดหล่อ แต่แกเอาไปให้หมดเลย ฉันไดเอทอยู่” ประโยคแรกเจคหันไปบอกรุ่นพี่หนุ่ม และก้มลงกระซิบบอกเพื่อนสนิทในประโยคต่อมาแต่ก็ดังพอที่รุ่นพี่จะได้ยิน เพราะช่วงนี้เขากำลังอินกับนางงามหนักมาก
“ครับๆ งั้นน้องแตงกวารับไว้ และเก็บไว้ทานนะครับ ไม่ต้องเกรงใจนะครับ พี่เลี้ยงได้ตลอดชีวิตเลย”
“ว้าววว งั้นกวาไม่เกรงใจขอรับไว้หมดเลยนะคะ”
ความน่ารักและสดใสของเธอเรียกรอยยิ้มของรุ่นพี่หนุ่มได้ไม่ยากเลย หลังจากที่คุยกันเสร็จ ทั้งสองก็รีบตรงไปที่ลาดจอดรถของมหาลัย โดยที่สองขาเรียวเดินเร็วจนแทบจะวิ่งแต่ก็ยังกอดถุงขนมของฝากจากญี่ปุ่นไว้แน่น เดินตามหลังเพื่อนสาวที่เดินคุยโทรศัพท์ไปติดๆ
“น้องครับ น้องครับ!!”
“…” แตงกวาทันไปตามเสียงเรียก พบกับชายหนุ่มต่างมหาลัยกำลังเดินตรงมาทางที่หญิงสาวยืนอยู่
“น้องนั่นแหละครับ” แตงกวามองซ้าย มองขวา ไม่คิดว่าหนุ่มต่างมหาลัยจะเรียกตน เพราะหญิงสาวไม่ได้คุ้นหน้าหรือรู้จักชายหนุ่มคนนี้มาก่อนเลย
“หนูหรอคะ” นิ้วเรียวชี้นิ้วมาที่ตัวเอง
“ครับน้องคนสวยนั่นแหละครับ ไม่ทราบมีแฟนหรือยังครับ ถ้าพี่จะขอเบอร์เพื่อคุยต่อจะได้ไหมครับ” ชายหนุ่มแปลกหน้าถามเธอตรงๆ กับบอกเจตนาที่เดินเข้ามาทักทาย
“เอ่อ..นี้” เธอค่อนข้างรู้สึกอึดอัดใจเวลามาผู้ชายเข้ามาจีบและไม่รู้จะปฏิเสธยังไงให้อีกฝ่ายไม่เสียใจเพราะเธอยังไม่ได้คิดเรื่องของการมีแฟนเท่าไร ตอนนี้อยากโฟกัสแค่เรื่องเรียนเพียงอย่างเดียว มือเรียวชี้นิ้วไปที่เจเคที่กำลังยืนคุยโทรศัพท์อยู่ไม่ใกล้มาก
“อ่อ มีแฟนแล้วหรอครับ เสียดายจังเลยน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้ ไว้โสดแล้วผมจะมาจีบใหม่นะครับผม” ชายหนุ่มบอกด้วยสีหน้าที่เสียดายแตงกวาสุดๆ เพราะไม่เคยเจอผู้หญิงที่น่ารักและสาวแบบนี้มาก่อน
“แฮๆ ค่ะ” แตงกวาบอกเสียงแห้ง พร้อมส่งยิ้มบางๆ กลับไป
“งั้นบายครับ”
“บายค่ะ”
.
“นี้ยัยกวาคุยกับใครยะ” เจเคคุยที่โทรศัพท์เสร็จแล้วเดินตรงมาหาแตงกวา เป็นจังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มแปลกหน้าเดินสวนออกไปพอดี
“อ่อ เขามาถามทางอะแก”
“อ่อ ฉันก็นึกว่ามาขอเบอร์ฉันจากแกฮาฮา งั้น…รีบกลับบ้านกับเถอะ แม่ฉันโทรมาตามใหญ่แล้ว บอกวันนี้ต้องเจอคนสำคัญพลาดไม่ได้” เมื่อได้ยินแบบนั้นทั้งสองต่างรีบสาวเท้าไปที่รถทันที
“แตงกวา!!!” อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงรถของเจคแล้ว อยู่ๆ ก็มีเสียงผู้หญิงเรียกชื่อแตงกวาเสียงดังลั่น เมื่อหันไปตามเสียงก็พบกับเปรี้ยวเพื่อนร่วมชั้นที่วิ่งกระหืดกระหอบด้วยความเร็วแสงมาทางเธอ
“แกนี้HOT จริงๆ” เจเคบอกพร้อมกับหันไป เบ้ปากใส่เพื่อนสาว
“แกก็...ว่าไงเปรี้ยว”
“คืองี้แก…แป๊บนะฉันเหนื่อย…คือว่า อาจารย์ครูสเรียกฉันมาเรียกแกไปพบห้องพักอาจารย์อะ เห็นบอกจะคุยเรื่องงานแก้อะไรสักอย่างอะไรนี้แหละ ฉันไม่มั่นใจ แต่เขาเรียกแกอะแน่ๆ” เปรี้ยวรีบบอกให้สิ่งที่ได้รับมอบหมายมา
“เราหรอ?” เธอถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ และชี้นิ้วมาที่ตัวเองเพื่อความชัดเจน เพราะคิดๆ ดูแล้วเธอก็ไม่ได้มีธุระเรื่องเรียนหรือเรื่องงานอะไรกับอาจารย์ครูสเลย
“แกนั่นแหละ”
“ตายแล้ว! ยัยกวาฉันไปด้วยไม่ได้ด้วยสิ ฉันต้องรีบกลับบ้านอะไม่งั้นแม่เอาตายแน่” เจเคที่ยืนฟังอยู่มีสีหน้าเคร่งเครียดเพราะไม่อยากให้เพื่อนเดินไปคนเดียว เพราะนี้ก็เย็นมากแล้ว
“ไม่เป็นไรแก ฉันไปได้ งั้นฉันขอฝากขนมไว้บนรถแกก่อนนะ มันหนักอะ” เสียงหวานบอกกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มให้เพื่อนรักได้สบายใจแต่ก็ไม่ลืมที่จะฝากของไว้ เพราะหากถือไปด้วยคงเดินไม่สะดวก
“ได้แก งั้นมีอะไรก็โทรมานะ ว้าย! ฉันไปแล้วสายแล้ว”
แตงกวาเดินลัดเลาะไปทางหลังมหาลัยที่ติดกับป่าทึบ เมื่อถึงทางแยกก็ทำให้เธอขนลุกขึ้นมา เพราะเมื่อครั้งที่แล้วเธอเดินแยกไปทางซ้าย กลับเจอเรื่องน่ากลัวในป่าแค่คิดเธอก็หนาวสั่นขึ้นมาแล้ว มือเล็กยกขึ้นมาลูบแขนตัวเองเบาๆ แล้วเลือกที่จะเดินแยกไปทางด้านขวาแทนใครครั้งนี้ เดินมาสักพักเธอก็พบกับตึกเก่าโบราณที่ดูท่าน่าจะสร้างมานาน แต่ก็ดูสะอาด สะอ้านมาก เธอจะเดินมาถูกทางนะครั้งนี้
“ทางนี้ครับ น้องแตงกวา!”
“อุ้ย! ตกใจหมดเลย” แตงกวาที่เดินสำรวจทางมาเงียบๆ เมื่อได้ยินเสียงคนเรียกก็พลันในเธอตกใจได้ง่าย เธอหันกลับไปก็พบเข้ากับพี่มาร์คัสที่เป็นลูกน้องของอาจารย์ครูส
“มาครับตามพี่มา เราน่าจะหลงทาง นายก็เลยให้พี่มาดูครับ”
“ใช่เลยค่ะ พี่มาร์คัส ขอบคุณค่ะ กำลังหลงพอดีเลยแฮ” นักศึกษาสาวตอบกลับอย่างเขินๆ เหมือนกำลังทำอะไรผิดแล้วมีคนจับผิดเธอได้เลย
“นั้นไง พี่ว่าแล้วนายต้องเป็นหมอดูแน่ๆ เลย ทำนายทุกอย่างแม่นไปหมดจนน่าขนลุก” ไม่พูดเปล่าในระหว่างที่กำลังพูดถึงเจ้านาย พี่มาร์คัสก็ทำท่าทางขนลุกตามให้เห็นภาพมากขึ้น
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขนาดนั้นเลยหรอค่ะ”
“ขนาดนั้นเลยแหละครับ”
- ผู้เขียน
