มุกระวีหันไปมองชีคหนุ่มที่กำลังทักทายกับผู้คนเหล่านั้น สายตาของพวกเขามองชีคฟาริสอย่างเทิดทูน ชีคฟาริสผายมือมาที่มุกระวีที่ยืนงงๆ ทำอะไรไม่ถูก คนพวกนั้นต่างแสดงความเคารพด้วยท่าทีนอบน้อม มุกระวียิ่งรู้สึกวางตัวไม่ถูก จนกระทั่งแขนกำยำจับหมับที่ข้อมือแล้วพาเธอเดินไปตามทางเดินที่ปูพรมเอาไว้
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า คุณเดินเหมือนหุ่นยนต์เลย ทำตัวเหมือนเดินเข้าบ้านตัวเองก็จบแล้ว”
มุกระวีไม่กล้าแหวใส่เขา เพราะไม่ได้อยู่กันตามลำพัง สองข้างทางที่เดินผ่านมีผู้คนเข้าแถวรอรับการมาเยือนของท่านชีคนับสามร้อยคน เมื่อไปถึงด้านใน ภายในสิ่งก่อสร้างที่ตั้งตระหง่านด้วยสถาปัตยกรรมแบบผสมผสานที่ดูทันสมัย แต่ในขณะเดียวกันยังอบอวลไปด้วยกลิ่นอายความเป็นอาหรับราตรี
ดวงตาคู่คมมองมุกระวีที่ถูกเขาพาเดินไป ท่าทางตื่นเต้นไม่น้อย จนเขาอดแซวไม่ได้ “ถ้าเดินตัวแข็งกว่านี้ผมจะอุ้มคุณแล้วนะ ผมอาย เดี๋ยวคนทั้งวังจะนินทาว่าผมพาผีดิบ
