“ชื่อเหมือนร้านอาหารแขกเลย” ระหว่างทางที่ขับรถ มุกระวีหยิบอินทผลัมสดขึ้นมากินไม่หยุด ไม่รู้ทำไมวันนี้เธอถึงอยากกินอินทผลัมสดขึ้นมา เมื่อครู่เลยขับรถเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตที่นำเข้าผลไม้จากต่างประเทศ จึงได้อินทผลัมสดมาครึ่งกิโลกรัม ราคาห้าร้อยบาท แต่พอกัดกินถึงแม้จะกรอบและหวาน แต่แอบฝาดเล็กน้อย ไม่เหมือนพันธุ์พื้นเมืองของประเทศมีดิสที่เคยได้ชิม
“คิดถึงเขาอีกทำไมกัน” มุกระวีว่าตัวเองแล้วเลิกกินผลไม้ชนิดนั้น
รถคันเล็กมาจอดสนิทหน้าร้านอาหารที่ตั้งเข้าไปลึกเกือบสุดซอย แต่พอก้าวเท้าลงไปก็นึกว่าหลงมาอยู่ในดินแดนอาหรับ การตกแต่งของร้านเป็นสไตล์อาหรับราตรีที่ผสมกับโมร็อกโก ลักษณะการแต่งร้านแบบนี้มุกระวีคุ้น ตา ช่างคลับคล้ายคลับคลา พอนึกถึงเจ้าของวังหรูในเมืองฟาร์ส มุกระวีก็ยู่ปาก
น่าแปลกที่ร้านอาหารใหญ่โตอลังการกลับเงียบเชียบเหมือนยังไม่ได้เปิดให้บริการ เมื่อนึกขึ้นได้ว่านักรบบอกว่าเป็นร้านอาหาร
