บทที่ 18 ลักพาตัว
คูเปอร์ให้ฉันขี่หลัง เขาเดินมาประมาณ 20 นาที ก็ได้มาถึงที่พักของอุทยาน ทันทีที่เขามาถึง พวกรุ่นพี่และเพื่อนร่วมคณะต่างส่งเสียงพูดคุยกันเสียงดังเซ็งแซ่
“น้องเบลล์ เป็นยังไงบ้าง” เสียงของรุ่นพี่ที่ทำหน้าที่เป็นหัวหน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ เดินเข้ามาถามด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก จากนั้น
คูเปอร์ ย่อตัวให้ฉันลงไปนั่งที่เก้าอี้ด้านข้าง
“ไม่ได้เป็นอะไรมากค่ะ แค่ข้อเท้าพลิกนิดหน่อย”
สิ้นคำพูดของฉัน รุ่นพี่พยักหน้าเบา ๆ ถอนหายใจออกมาด้วยความ
โล่งอก ก่อนจะบอกให้พี่ผู้หญิงอีกคนไปนำกล่องปฐมพยาบาลมา
ฉันนึกว่าทุกคนจะไม่ออกตามหาฉัน เพราะฉันทำตัวแย่ ๆ ใส่พวกเขา คิดไม่ถึงว่า ตอนนี้ทุกคนต่างมารวมตัวกันเพื่อรอฉันกลับมา ทั้ง ๆ ที่เป็นเวลานอนแล้วแท้ ๆ
ในขณะที่ฉันกำลังก้มหน้าลงเพื่อจะดูว่าข้อเท้าของตัวเองบวมแค่ไหนจู่ ๆยัยนีออนวิ่งมาจากทางไหนก็ไม่รู้ ฉันไม่ทันสังเกต นางวิ่งเข้ามาสวมกอดฉันอย่
