ปาลีพยายามอดกลั้นความเสียใจเอาไว้ จนกระทั่งโยษิตาพาเธอกลับมายังคอนโดของตัวเอง
ดวงตาที่แดงก่ำกับริมฝีปากที่ขบเข้าหาจนแน่นอดทนไว้อย่างถึงที่สุด ทันทีที่โยษิตาพูดว่า ‘ร้องออกมาเถอะ’ ปาลีก็ปล่อยโฮออกมา ทั้งเสียงสะอื้นทั้งน้ำตาพรั่งพรูออกมาราวกับได้รับการปลดปล่อย
โยษิตาได้แต่รวบร่างเล็กที่สั่นสะท้านเข้ามากอด ปลอบประโลมปาลีด้วยฝ่ามือเล็กๆแต่อบอุ่น
ถึงจะไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น แต่มันคงรุนแรงกระทบความรู้สึกของปาลีมาก จนเพื่อนของเธอร้องไห้ออกมาแบบไม่อาย
มันหนักกว่าตอนที่ปาลีอกหักจากเวธัสไม่รู้กี่เท่า…
เสียงกรีดร้องราวกับสัตว์เล็กๆที่กำลังบาดเจ็บอย่างแสนสาหัส ทำให้โยษิตาหลั่งน้ำตาตามด้วยความสงสารจับใจ
“ไม่เป็นไรนะปิ่น ไม่เป็นไร” โยษิตาเสียงสั่น กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น อยากแบ่งปันความเจ็บปวดที่ปาลีกำลังแบกรับ แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
เพื่อนของเธอบาดเจ็บครั้งแล้วครั้งเล่า แผลเก่ายั
