ทันทีที่เพลิงนิลเดินเข้ามาถึง ไวน์ก็ลุกขึ้นแล้วเดินมาบังทั้งปาลีแต่โยษิตาไว้
“ปิ่น มาคุยกัน”
แค่เห็นหน้าเขาหัวใจของปาลีก็อ่อนยวบ ใบหน้าเขามีแต่รอยแผล มุมปากยังช้ำจนเป็นสีม่วงเข้ม ที่เขาต้องเจ็บตัวหนักขนาดนี้ก็เพราะเธอ
ปาลีฝืนความรู้สึกลงไปในคอ พยายามข่มหัวใจที่กำลังสั่นไหว
“ปิ่นไม่มีอะไรจะคุยกับพี่ เราคุยกันจบแล้ว”
เธอพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น ใช้น้ำเสียงแหลมคมราวกับนางร้ายในละครที่ไร้หัวใจ
“แต่พี่มี ออกมาคุยกัน”
“เขาบอกไม่อยากคุยไม่เข้าใจหรือไง” ไวน์แทรกเข้ามา ดวงตาสีเทาอมเขียวจ้องเพลิงนิลเขม็ง
“ผมไม่ได้คุยกับคุณ”
เพลิงนิลเองก็จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้
โยษิตาก้าวออกมาจากด้านหลังของไวน์ เธอดันอกของเพื่อนลูกพี่ลูกน้องให้ถอยห่าง เพราะกลัวจะมีเรื่องรุนแรง
“พี่ไวน์ไปส่งปิ่นที่คอนโดโยที”
“โย!”
โยษิตาหันมาทางเพลิงนิลที่เริ่มเสียงดัง ใบหน้าหล่อกำลังบ่งบอกถึงความไม่พอ
