เป็นครั้งแรกที่ห้องรับแขกของบ้านดิลกพรคละคลุ้งไปด้วยบรรยากาศน่าอึดอัด จนคนรับใช้ไม่กล้าย่างกรายเข้ามาใกล้ บนโซฟาตัวยาวมีลูกชายคนโตของเจ้าของบ้านกำลังทำหน้าเรียบนิ่ง กอดอกมองเพื่อนสนิทกับน้องสาวของตัวเองที่เอาแต่ก้มหน้างุดตั้งแต่มาถึง
สายตาของคนเป็นพี่แอบกระตุกเล็กน้อยที่เห็นมือของเพื่อนสนิทกอบกุมมือของน้องสาวไม่ยอมปล่อย
เวลาผ่านไปหลายสิบนาทีก็ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ตั้งแต่เพลิงนิลพาปาลีเข้ามาบรรยากาศภายในห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
“มีธุระอะไร” กลายเป็นปุริมที่ความอดทนต่ำ เป็นฝ่ายเอ่ยถามก่อน
“กูกับปิ่นจะคบกัน”
“อืม แล้วมาบอกกูทำไม”
“ไอ้ปืน!”
“กูไม่ได้สำคัญอะไรกับพวกมึงนี่ จะคบจะเลิกก็ไม่เกี่ยวกับกู”
เพลิงนิลอยากตะโกนด่ามันว่า ‘ไอ้สัส’ดังๆให้หายหงุดหงิด แต่ทว่ามือเล็กที่เขากอบกุมกำลังสั่นไหว เธอบีบมือเขาไว้แน่น
เมื่อสองวันก่อนที่เคลียร์กันมันก็ยังดีๆอยู่ แล้ววันนี้เกิดผีเข้าอะไร!
