“หนูมิปั่นไปช้า ๆ นะครับ รับรองว่าไม่ล้มเฮียจับด้านหลังเอาไว้ให้อยู่” เสียงที่เอ่ยบอกทำให้มิรินจัดการปั่นจักรยานไปในทันที มือของเธอยังไม่แข็งเลยเป๋ไปเป๋มา อัสนีเลยช่วยประคอง คร่อมร่างจับมือน้อยเอาไว้มั่น
“ค่อย ๆ เล็งไปด้านหน้าครับหนูมิ แล้วก็ปั่นไปเลยครับ” เขาพูดอย่างใจดีพลางกระซิบบอกที่ริมหู มิรินเล็งไปด้านหน้าแล้วเริ่มปั่น ปั่นวนไปวนมาอยู่แบบนั้นหลายรอบก่อนที่อัสนีจะปล่อยมือจากจักรยาน
“หนูมิปั่นได้แล้ว หนูมิปั่นได้แล้ว” เด็กน้อยร้องบอกอย่างดีใจแต่พอเห็นว่าคนที่ช่วยจับจักรยานปล่อยมือแล้วเด็กน้อยก็ตกใจเสียหลักล้มลงในทันที
“โอ๊ย!!!”
“หนูมิ!”
“แง…” เสียงแหกปากร้องลั่นของเด็กน้อยทำเอาอัสนีใบหน้าเหลอหลาไปไม่เป็น เขากะพริบตาปริบๆ ตรงเข้าไปปลอบโยนในทันที
“จับกบได้กี่ตัวครับ หนูมิจับกบได้กี่ตัว” จำได้ว่าสมัยก่อน ตอนเขาล้ม มารดาจะชอบเอ่ยถามแบบนี้ มิรินที่กำลังร้องไห้จ้าเพราะเจ็บเข่าหยุดกึก ส
