“ทำไมล่ะเฮีย”
“มึงตัดขนหมาแบบนี้ได้ยังไง สั้นบ้าง ยาวบ้าง เป็นรอยแหว่ง ตัดได้น่าเกลียดสุด ๆ ไปเลยกูขอบอก”
“อย่าไปคิดมากเลยเฮีย ขอให้สั้นไว้ก่อนเป็นพอ” พายุพูดแล้วยิ้มแฉ่ง อัสนีขบเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อได้ยินน้องชายที่รักพูดแบบนั้น
ไอ้ช่างตัดผมไม่มีจรรยาบรรณ ไอ้ช่างตัดผมไม่มีศิลปะในหัว ไอ้ช่างตัดผมไม่มีความคิดสร้างสรรค์ ไอ้ช่างตัดผมไม่มีความละเอียดอ่อน ไอ้ช่างตัดผมไม่มีคุณภาพ!!! คนในร่างหมาด่าเป็นชุด แต่ประโยคถัดมานี่สิทำเขาหลอนไปถึงดาวอังคาร
“ยาหยอดที่หลังด้วยไอ้พัน แล้วก็จับยัดยาถ่ายพยาธิด้วย” ประโยคของโยธินคือเสียงนรกชัด ๆ
“ต้องช่วยกันแล้วเฮีย ช่วงนี้เจ้ามูมู่มันต่อต้านยังไงก็ไม่รู้ ไม่เชื่องเหมือนก่อน”
‘ไม่!!!’ อัสนีทำท่าจะหนีแต่เขาต้องเบรกหัวทิ่มเมื่อร่างหอมกรุ่นของมิรินมายืนอยู่ตรงหน้า เธอกุมแก้มทั้งสองข้างของเขาเอาไว้ด้วยอุ้งมือนิ่มหอมกรุ่น
‘โอ๊ย! ขาระทวย’ รอยยิ้มน่ารัก ๆ ใบหน้
