ตอนสายของอีกวันมิรินก็ได้เจอมารดาสมใจ
“คุณแม่ขา...” มิรินวิ่งเข้าไปกอดมารดาด้วยความคิดถึง เด็กน้อยเข้าใจไปว่าบิดามารดางานยุ่งเลยไม่มีเวลาให้ ไม่มีใครกล้าเล่าเรื่องจริงๆ ให้มิรินฟังว่ามัสลินกำลังป่วยหนัก
กิจวัตรประจำวันของมิรินกับอัสนีจึงเป็นไปในทิศทางเดียวกันคือกินข้าว ไปโรงเรียน อาบน้ำประแป้ง ทำการบ้านเข้านอน
ปิดเทอมที่เวียนมาบรรจบ มิรินก็ป่วยหนักเป็นอีสุกอีใส เม็ดใส ๆ ขึ้นเต็มตัวแถมยังคันอีกด้วย
“หมูมิคันไปหมดทั้งตัวเลยค่ะ ปวดหัว เพลียด้วย ไม่อยากกินอะไรเลยค่ะ” พออัสนีป้อนข้าวต้มที่ปากเด็กน้อย เธอก็เบือนหน้าหนี เนื้อตัวมีเม็ดผื่นขึ้นเต็มไปหมด อัสนีวางมือทาบบนหน้าผากของเด็กน้อย เขาเพิ่งเช็ดตัวให้เธอ แต่ยังมีอาการตัวร้อนอยู่มาก ร่างเล็กเฉื่อยช้า ครั่นเนื้อครั่นตัวและไม่ยอมกินอะไรเลยตั้งแต่ป่วย
“กินสักนิดนะครับคนดีของเฮีย”
“หนูมิป่วยน่าเกลียดจังเลยค่ะ” เด็กน้อยส่องกระจกก็เห็นว่าตั
