ดารินรู้สึกอิ่มท้องเป็นอันมาก กลิ่นของข้าวสวยที่หุงกับไม้ฟืนหอมจนเธออยากจะกินเสียให้หมดหม้อ นอกจากนี้กลิ่นของป่าเขาลำเนาไพรแล้ว เสียงนกร้อง และลมที่พัดมากระทบผิวกาย ให้ความรู้สึกผ่อนคลายเป็นอันมาก
“อิ่มแล้วก็เอาจานชามไปล้างด้วย” กำลังมีความสุขกับธรรมชาติ เสียงเข้มดุของพายุก็ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์แสนหวาน หันไปรับคำเขาอย่างไม่เต็มใจนัก
“เจ้าค่ะ” ดารินจัดการล้างถ้วยล้างชามจนเสร็จ ก่อนจะเดินมาทรุดตัวนั่งลงที่แคร่เก่า ๆ หน้ากระท่อม
เธอเห็นพายุกำลังจะเดินเข้าป่าจึงรีบวิ่งตามไป
“เฮียจะไปไหน จะหนีริน จะทิ้งรินอย่างนั้นเหรอ” เธอรู้สึกหวาดระแวง ยิ่งเจองูเข้าไป เธอก็ถึงกับกลัวสัตว์ร้ายในป่าแห่งนี้
“จะไปสำรวจที่ดินเสียหน่อย มีอะไร”
“อ้อ... เหรอคะ” เธอพูดได้แค่นั้นก่อนจะเดินตามเขาไปติด ๆ
“โอ๊ย!” ดารินร้องอุทานเมื่อเดินไปชนเข้ากับร่างสูงของพายุ ก่อนจะล้มก้นจ้ำเบ้า
“อะไรของเธอ”
“จู่ ๆ เฮียก
