บทที่ 4 หมดหนทาง
476 คำ
สามวันต่อมาหมี่ซู่จินได้แต่อยู่ในตำหนัก มีทหารล้อมหน้าล้อมหลังตำหนักเต็มไปหมด โดยมีทหารแบ่งออกเป็นสามรอบสับเปลี่ยนกัน ราวกับว่ากลัวนางจะหนีไปจากแคว้นเซี่ย ส่วนข่าวที่หลินหลังส่งออกไปยังไม่ได้รับการติดต่อกลับมา นางคิดว่าอิ๋งเป่ยคงยังไม่รู้เรื่องราวภายในแคว้นเซี่ยเป็นแน่
ย่างเข้าวันที่สี่เว่ยจวงมีรับสั่งให้นาง และหยางจิ้นไปยังสุสานหลวงของหยางไป๋ต้าหวางที่นอกเมืองหลวงที่ได้สร้างตั้งแต่ต้นยุคสมัยของหยางไป๋ นางพร้อมกับหยางจิ้น รวมไปถึงนางกำนัลคนสนิททั้งสองต้องไปเฝ้าศพ อีกนัยหนึ่งคือไปอยู่กับหยางไป๋ในปรโลก
“ทูลเชิญฟูเหรินขึ้นรถม้า” เสียงของนายกองต้านเอ่ยบอกหมี่ซู่จินด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย และผายมือให้นางขึ้นไปยังรถม้า
“ไม่มีบ่าวรับใช้ไปกับฟูเหรินหรือ” มายาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะนางติดตามซู่จินเพียงสองคน โดยมีนางและหลินหลัง
“หวางโฮ่วสั่งให้ฟูเหรินมีเพียงพวกเจ้าเท่านั้น” นายกองผู้นี้เอ่ยบอก
“กว่าจะไปถึงสุสานหลวงก็มืดค่ำแล้ว เราไปกันเถิดจิ้นเอ๋อร์” ซู่จินเอ่ยบอกเรียบเฉยและขึ้นรถม้าไปพร้อมกับหยางจิ้นทันที มายาและหลินหลังชักสีหน้าใส่นายกองผู้นี้อีกครั้ง
“โธ่! จะตายกันอยู่แล้วยังไม่เจียมตัว ยังคิดว่านายของพวกเจ้าเป็นฟูเหรินอยู่หรือ” เสียงของนายกองคนเดิมเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย มายาจะเอ่ยปาก ซู่จินจับมือเรียวของนางเอาไว้
“จิ้นเอ๋อร์ เจ้ากลัวหรือไม่ที่จะออกจากวังครั้งแรก” ซู่จินเอ่ยถามหยางจิ้นที่นั่งข้างๆ นาง มือหนึ่งโอบกอดเขาที่ซบอกนางเช่นกัน
“มีเหนียงชินอยู่กับข้า ข้าไม่กลัวสิ่งใดทั้งนั้น” หยางจิ้นเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม ทำให้มายาและหลินหลังต่างกันน้ำตาแทบไม่อยู่ ทั้งที่หยางจิ้นรู้ว่าเขาต้องตายพร้อมกับพวกนางในสุสานหลวงเพื่อเฝ้าสุสานหลวงไปตลอดกาล
รถม้าค่อยเคลื่อนๆ ไปออกจากจากเมืองหลวง สู่สุสานหลวงที่ห่างไกลกว่าร้อยลี้ ซู่จินหวังว่าถ้ามีวาสนาที่จะกลับมาแคว้นเซี่ยก็ขอให้อิ๋งเป่ยมาช่วยนางทัน แต่ถ้าหมดวาสนาที่จะกลับมาแคว้นเซี่ยก็ของให้วิญญาณของนางได้ปรนนิบัติรับใช้หยางไป๋ในปรโลกตลอดไป
นางไม่อยากนำหยางจิ้นไปตายกับนางเลย นางอยากให้เขาได้มีชีวิตต่อไปเป็นเสาหลักให้บ้านเมือง ตามรับสั่งของอดีตต้าหวาง
ต้าหวางเพคะ หม่อมฉันหมดหนทางแล้วหรือเพคะ...
- ผู้เขียน
