หลังวางสายฉันก็ไปเตรียมตัวทันทีฉันจะออกไปเจอกับเขา ไม่ว่าเขาจะจำได้หรือไม่ได้ก็ตาม ข้อมูลที่ได้มาเขียนไว้ว่าเขามักจะออกมาทานกาแฟที่ร้านแห่งหนึ่ง ร้านนั้นเปิดมาตั้งแต่สมัยเราเรียนมหาลัยแล้ว ไม่รู้ว่าการที่เขาชอบไปที่นั้นมันเป็นเพราะอะไรกันแน่ มันอาจจะเป็นจิตใต้สำนึกก็ได้และถ้ามันเป็นแบบนั้น
ฉันยังมีหวังใช่ไหม? หวังว่าเขาจะจำฉันได้.....
ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงฉันก็มาถึงที่ร้าน บรรยากาศที่นี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่นัก
เมื่อเดินเข้ามาในร้านภาพเดิม ๆ ความรู้สึกเดิม ๆ ก็ย้อนกลับมา
ภาพเดทแรก ภาพวันเกิด หรือแม้แต่ภาพวันที่เขาคุกเข่าขอฉันแต่งงาน
ที่นี่มีทุก ๆ อย่างของเราฉันกวาดสายตามองไปทั่วร้าน จนกระทั่งสายตาไปสะดุดกับชายคนหนึ่ง
คนที่ฉันไม่เคยลืมเขาไปได้เลยแม้ว่ามันจะผ่านมามากกว่า 20 ปีแล้วก็ตาม แค่เห็นด้านหลังฉันก็จำเขาได้แล้ว ขาทั้งสองก้าวไปหาเขาช้า ๆ โดยที่ฉันก็ไม่รู้ตัว
