EP.2 ยัยบ๊อง
1419 คำ
ครืน..... ครืนน........
ผมกดรับสายจากเพื่อนสนิทของผมที่โทรมาแต่เช้า
"ฮัลโหล....."
"ไอ้เทพ มึงยังอยากได้คนช่วยงานไหมว่ะ เพื่อนเมียกู กำลังหางานพอดีอ่ะ สนไหม"
"อืม ชื่อไร"
"น้องเค้าชื่อ ทิชา เดี๋ยวกูส่งรูปน้องเค้าให้มึงนะ"
"เออ"
ไอ้ไทเกอร์ส่งรูปของ คนที่ชื่อ ทิชา ให้ผม ผมเลยเปิดดูแต่เมื่อเห็นรูปก็ถึงกับชะงัก
น่ารักแฮะ.... นี่คือสิ่งที่ผมคิดตอนที่เห็นรูปเธอ
"พรุ่งนี้ผับมึง ให้มาคุยกับกู 1 ทุ่ม”
ผมรีบตอบเพื่อนไป
"เออ ๆ เดี๋ยวกูบอกให้ แล้วนี่มึงง...."
ตืดดด
ผมกดตัดสายมันทันทีที่คุยจบ เพราะขี้เกียจตอบคำถามมัน
ผมชื่อ ทิวเทพ เบื้องหน้าผมเป็นนักธุรกิจหนุ่ม แต่จริง ๆ แล้ว ผมเป็นมาเฟีย มีลูกน้อง มีกิจการที่ค่อนข้างเทา ชีวิตที่ต้องอยู่กับความเสี่ยงตลอดเวลา ทำให้ผม ไม่ค่อยเปิดใจรับใครเข้ามา เพราะ ผมไม่อยากให้ใครต้องมาตกอยู่ในอันตรายเพราะผม
แต่กับคนที่ชื่อ ทิชา ไม่รู้ทำไม เธอถึงดึงดูดผมได้ขนาดนี้ จนผมอยากรู้จักเธอมากกว่านี้
"ไอ้นนท์ เข้ามาหากูที่ห้องทำงาน"
เขาเรียกมือขวาเข้ามา
"ครับนาย"
นนท์ มือขวาของทิวเทพ ตอบรับและเปิดประตูเข้ามา
"สืบประวัติของคนที่ชื่อ ทิชา เพื่อนของน้ำชา แล้วเอามารายงานกู ภายในพรุ่งนี้”
"รับทราบครับนาย”
อยากรู้ชะมัด ว่าเธอเป็นคนยังไง ........
"พวกแก เดี๋ยวฉันมานะ ไปหน้ามอ.แปบ”ทิชาบอกกับเพื่อนของเธอก่อนจะลุกออกมา
"ให้กูไปด้วยไหมว่ะ”
“ไม่ต้อง ๆ กูไปซื้อของนิดหน่อย มึงกลับก่อนเลย เดี๋ยวกูตามไป"
ฉันเดินออกมาซื้อของที่หน้ามอ แต่แล้วอยู่ ๆ ฉันก็เกิดอาการเวียนหัวหน้ามืด และเซลงไปที่ถนน
โอ้ยยยย เวียนหัวจังง ฉันยกมือกุมขมับ
"น้องระวังงง!!!!!!......"
เอี๊ยดดดดดด............
ฉันหันไปเห็นรถที่พุ่งเข้ามาหาฉัน พร้อมกับภาพที่มืดดับไป
ตุ๊บ.....
"เฮ้ย นายครับ!!!!! มีคนเป็นลม ล้มมาตัดหน้ารถครับ”
"มึงลงไปดูสิ เราชนเขาหรือเปล่า เป็นไรมากไหม”
ผมบอกลูกน้อง พลางเปิดประตูลงไปด้วย
"ไม่ได้ชนครับนาย แต่เธอหมดสติไปครับ"
นี่มันคนที่ชื่อ ทิชา เพื่อนของน้ำชา.... ทิวเทพคิด
"ไปโรงพยาบาล”
ผมบอกลูกน้องแล้วอุ้ม ทิชาขึ้นรถมา
นนท์รีบขับรถ ไปที่รพ.แห่งหนึ่ง
"คนไข้ไม่ได้บาดเจ็บอะไรมากครับ เท่าที่ดูน่าจะพักผ่อนน้อย บวกกับความเครียด เดี๋ยวผมจะจ่ายยาให้นะ"
ฉันค่อย ๆ ลืมตาขึ้น
ที่นี่ที่ไหนเนี่ย โรงพยาบาลหรอ
ฉันค่อย ๆ หันไปรอบห้อง จนไปเจอหมอกับหนุ่มหล่อคนนึ่ง กำลังยืนคุยกัน
"เป็นไงบ้าง...."
เจ้าของเสียงนุ่ม ๆ นั่น หันมาเห็นแล้วถามฉัน
"หล่อจังง เอ้ยย....ปะ...ปวดหัวค่ะ -//-"
ฉันตอบแบบตะกุกตะกัก ยัยทิชา ยัยบ๊องเอ๊ยยยยย แกไปชมเค้าแบบนั้นได้ไงเนี่ยยย อายชะมัดดด /////
“หึ แบบนี้คงไม่เป็นมากแล้วล่ะ"
"คะ..คิดว่างั้นค่ะ -//-"
"ก่อนหน้านี้คนไข้พักผ่อนเพียงพอไหมครับ”
"ช่วงนี้ฉันนอนไม่ค่อยหลับค่ะ อาหารก็ไม่ค่อยอยากเท่าไหร่"
"เดี๋ยวหมอจะฉีดยาให้ คนไข้พักผ่อนก่อนนะ”หมอหนุ่มกล่าวบอกเธอ ก่อนค่อย ๆ ฉีดยาให้
ทิชาเริ่มสะลืมสะลือจากฤทธิ์ยา
ทิวเทพก้มลงมาหาเธอหลังจากที่หมอเดินออกไปแล้ว พร้อมถามว่า
"เธอชื่ออะไร"
เขาถามเธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล
"ฉะ..ฉันชื่อ ทิชา ค่ะ-//-"
เธอตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
เพราะเขาหล่อมากก เเถมยังเป็นสเปคของเธออีกด้วยย
"ฉันชื่อ ทิวเทพ จำชื่อฉันไว้ดี ๆ ล่ะ ยัยบ๊อง”
เขากล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่ม และเดินออกไปจากห้อง เธอมองตามแผ่นหลังของเขา และค่อย ๆ หลับไปจากฤทธิ์ยาของหมอที่จ่ายให้เธอ
ทิวเทพ ถ้าฉันตื่นมาจะได้เจอคุณไหมนะ เธอได้แต่คิดก่อนจะหลับไหลไป
***********
ฉันฟื้นมาอีกที่ตอนเช้าของอีกวัน พร้อมกับพวกเพื่อน ๆ ที่เข้ามารุมถ้าอาการ
“เป็นไงบ้างแก ดีขึ้นไหม"
"ดีขึ้นแล้วล่ะ พวกแกมาได้ไงเนี่ย"
"ฉันเห็นแกไม่กลับมาสักทีเลยโทรตาม แล้วทางโรงพยาบาลรับสาย พอรู้เรื่อง พวกฉันเลยรีบมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
"ฉันบอกแล้ว ให้พวกฉันไปด้วย--*”ลดาบอก
"แกมันรั้นไม่เข้าเรื่อง ดีนะ ที่ไม่เป็นอะไรมากอ่ะ”ดาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด
"น่า ๆ ฉันแค่พักผ่อนน้อย แล้วนี่ฉันออกจากรพ. ได้ตอนไหนเนี่ย”
"รอหมอมาตรวจแปบนะ เดี๋ยวฉันตามให้"
น้ำชากล่าวและเดินออกไปตามหมอ
"ไม่เป็นไรมากแล้วครับ ช่วงสายวันนี้ สามารถออกจากรพ. ได้ คนไข้ต้องพักผ่อนให้เพียงพอนะครับ และทานอาหารเพิ่มขึ้นด้วยนะครับ”
หมอหนุ่มกล่าวบอกกับทิชา
"แล้วเรื่องค่ารักษา....."
"อ้อ คนที่ช่วยคุณ จ่ายเรียบร้อยแล้วครับ คุณไปรับยาแล้วกลับได้เลยนะครับ"
หมอกล่าว และเดินออกจากห้องไป
"แกเล่ามาเลยนะ ว่าใครช่วยแกไว้"
ฉันพยายามนึกว่าเค้าชื่ออะไร แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก
"เอ่อ ฉันจำชื่อเค้าไม่ได้ง่ะ ตอนนั้นเบลอ ๆ ด้วย จำได้แต่หล่อมากเลยแก สเปคฉันเลยยย -//-"
"แหม่ ที่อย่างนี้จำแม่นเชียวนะ"
"นิดนึ่งน่าาา นาน ๆ จะเจอสเปคทั้งที เสียดายจังที่ไม่ได้ขอบคุณเค้าอยากเจออีกชะมัด"
"……"
"……"
"……"
"เฮ้อออ ไป ไปเก็บของ ไปรับยาแล้วกลับเถอะ เย็นนี้แกมีคุยงานนนะ อย่าลืมล่ะ”ลดาถอนหายใจพร้อมบอกเพื่อนสาวของเธอ
"โอเค"
18.00
"ทิชา พร้อมยัง ยัยชามารอแล้วววว"
ดาวตะโกนเรียกฉัน
"เสร็จแล้ว ๆ ๆ ๆ”
ฉันตอบ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเตรียมออกไปกับน้ำชา
‘แกร๊กก’
"เป็นไง น่ารักไหมแก อิอิ"
ฉันใส่เดรสสีขาว จีบพลิ้วรอบตัว ยาวเลยเข่ามานิดหน่อย เพื่อไม่ให้ดูโป๊ไป แต่งหน้าบาง ๆ
"แหม่ ๆ ๆ ๆ นี่จะไปคุยงานหรือแอ๊วหนุ่มเนี่ยยย แต่งซะน่ารักเชียววว”
"เผื่อเค้าจะรับทำงานไง ฮ่าฮ่า"
"ย่ะ รีบไป ๆ ได้เรื่องไงบอกกันด้วยล่ะ”
"จ้า ฉันไปนะ”
"โชคดี ๆ”
ผับ A
"แกไปที่โต๊ะได้เลยนะ โต๊ะVVIP 1 คุณทิวเทพ ไปรอแล้ว ฉันไปหาพี่ไทแปบ”
"เค ๆ เจอกันแก”
ฉันรีบเดินไปที่โต๊ะ VVIP 1
"สวัสดีค่ะ ฉันชื่อทิชา ที่นัดไว้จะมาคุยงานค่ะ
ฉันยกมือไหว้คนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน
เธอก็ตกใจอย่างมาก
"คะ...คุณ คนที่ช่วยฉันไว้นิ!!!!!"
ฉันตกใจมากที่คนที่นั่งอยู่คือคนที่ ช่วยฉันไว้เมื่อวาน....
ทิวเทพ ลุกขึ้นมาและโน้มตัวมาใกล้ ๆ แล้วกระซิบว่า
"เธอลืมชื่อฉันแล้วหรอ ยัยบ๊องงง"
"เอ่อออ......ฉะ ...ฉัน....."
ลมหายใจของเขา อยู่ห่างฉันแค่คืบเดียว ดวงตำสีดำขลับจ้องมาที่ฉัน
เส้นผมสีดำที่ดูนุ่มน่าสัมผัส มันมีเสน่ห์ น่าค้นหา
ดูลึกลับและชวนลุ่มหลงมาก
"ว่าไงยัยบ๊อง ลืมฉันแล้วหรอ”ทิวเทพถามซ้ำ
"เปล่าค่ะ ฉันแค่จำชื่อคุณไม่ได้-//-”ทิชาตอบแบบเขิน ๆ พลางหลบตาเขา
"อะแฮ่ม ๆ”
เสียงกระแอมของน้ำชาดึงสติเราสองคนกลับมา ฉันรีบเดินไปนั่ง ทันที
"สวัสดีค่ะ คุณทิวเทพ"
"อืม"
"ไง ไอ้เทพ มาไวนะมึง”
"กูมีงานต่อ เลยรีบมาคุย”
เขาตอบไทเกอร์ แต่สายตาไม่ละไปจากฉันเลย
"เธอจะว่าไรไหม ถ้าฉันขอคุยเป็นการส่วนตัว”เขาหันไปบอกน้ำชา
"ได้ค่ะ ป่ะพี่ไท เราไปกันเถอะ"
"ดะ เดี๋ยวชาาาา”
แต่ยัยชารีบควงแขนแฟนหนุ่มเดินออกไป พร้อมหันมาทำหน้าล้อเลียนฉัน
ยัยเพื่อนบ้า ทิ้งฉันไว้กับคนแปลกหน้าได้ไงเนี่ยยย
"เธอกลัวฉันหรอ"
"ปะ...เปล่าค่ะ”
"งั้นเรามาคุยงานกันดีกว่า"
"ได้ค่ะ "
- ผู้เขียน
