"ฟ้าแรงจัง" ฟ้าใสลดมือลง มองไปทางระเบียงที่สายฝนยังคงตกกระหน่ำลงมาอย่างหนักไม่ขาดสาย ท่ามกลางฟ้าแลบแปลบๆ ที่มาพร้อมกับเสียงฟ้าคำรามดังออกมาเป็นระยะ ก่อนจะต้องตกใจเมื่อหันมาเห็นธันน์
ธันน์ลงไปนั่งอยู่กับพื้น ร่างของเขาแนบชิดติดเตียงนอนอย่างต้องการหาที่พักพิง นั่งกอดตัวเองน้ำตาไหลพราก มือทั้งสองข้างยกปิดหูตนไว้เพราะกลัวเสียงฟ้าคำรามที่กำลังขมขู่กัน
ภาพความทรงจำในอดีตหวนคืน ภาพที่ฝังลึกแน่นอยู่ในใจ ภาพของอุบัติเหตุที่พรากชีวิตพ่อกับแม่ของเขาไป ท่ามกลางสายฝนและเสียงฟ้าร้องคำรามที่ดังแข่งประสานกับเสียงเครื่องตัดซากรถ เพื่อนำร่างของพ่อแม่ที่โชกไปด้วยเลือดออกมาจากซากรถ เขาซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของพี่ชายที่ทำได้เพียงร้องไห้ อ้อมกอดเดียวที่เขาเหลืออยู่
"พี่ธันน์เป็นอะไร" ฟ้าใสโผเข้าไปหาร่างสูงด้วยความเป็นห่วง เธอสวมกอดเขาไว้แน่นก่อนฝังปลายจมูกลงบนกลุ่มผม เธอไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไร แต่เธอรู้แค่เพียงว่าเ
