สายฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกในเร็วๆ นี้ แต่ความกลัวได้จากหายไปจากหัวใจแกร่งยามที่มีร่างบอบบางอยู่อ้อมกอดแบบนี้
"เจ็บมากไหม" ธันน์นอนทาบทับร่างบางใช้ศอกข้างหนึ่งพยุงตัว ริมฝีปากอุ่นจุมพิตลงไปบนหน้าผากมน และไต่ลงมาที่จมูกโด่งเล็ก และจูบหนักๆ ตรงปลายของมันอย่างเอ็นดู เสียงทุ้มนุ่มถามด้วยความอ่อนโยน ร่างบางในอ้อมกอดส่ายหน้าเป็นคำตอบ
"ต่อไปหมาใหญ่ไม่ต้องกลัวฟ้าร้องแล้วนะ หมาเล็กจะปกป้องหมาใหญ่ด้วยอ้อมกอดของหมาเล็กเอง" ฟ้าใสขยับตัวขึ้นไปทาบทับบนกายแกร่ง สบตาคม และทำเหมือนอย่างที่เขาทำกับเธอ ริมฝีปากบางจุมพิตลงไปบนหน้าผากกว้าง และไต่ลงมาที่จมูกโด่งเป็นสันได้รูป และจูบหนักๆ ตรงปลายของมัน
"ตัวก็แค่เนี่ย" ธันน์ว่าพลางบีบจมูกรั้นด้วยความมันเขี้ยวพร้อมกับตวัดแขนโอบกอดกายบาง กดศีรษะมนลงมาซบกับอกแกร่ง
"แล้วเมื่อกี้ใครร้องไห้ ใครกลัวจนตัวสั่น แล้วถ้าไม่ได้อ้อมกอดของหมาเล็กเนี
