"ทำไมไอ้หมาใหญ่ไม่ตามมาล่ะ" ฟ้าใสเดินตะบึงตะบอนกลับมายังจุดกลางเต็นท์หวังให้คนตัวสูงเดินตามมาง้องอน ยืนกอดอกหันหลังให้กับเส้นทางที่พึ่งเดินจากมา รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีวี่แววว่าเขาจะตามเธอมาสักที เธอจึงหันหลังกลับไปยังเส้นทางนั้นชะเง้อคอมองแล้วมองอีกจนคอจะยาวเป็นคอยีราฟก็ไม่เห็นแม้แต่เงา มีเพียงกลุ่มเพื่อนๆ ที่กำลังเดินกลับมา
"รอให้ไอ้ธันน์มันมาง้อหรอฟ้าใส" เวียร์เอ่ยถาม
"ไม่ได้รอสักหน่อย ไม่ได้อยากให้ง้อ"
"เดี๋ยวมันก็มา นั่นไงมานั่นแล้ว" เมื่อเห็นธันน์เดินมาพร้อมๆ กลุ่มเพื่อน ฟ้าใสก็กอดอด เชิดหน้า ก่อนจะสะบัดหน้าหนีหันหลังให้อย่างวางมาด แต่เขาก็เดินคุยกับเอิร์นผ่านเธอไป
ฟ้าใสกำมือเข้าหากันแน่นจนจิกเข้าไปในเนื้อ และยังกัดปากล่างตัวเองเพื่อข่มกลั่นอารมณ์จนห้อเลือด นัยน์ตาคู่งามฉายแววกราดเกรี้ยวขึ้นมามองตามแผ่นหลังของธันน์ที่เดินเคียงคู่ไปกับเอิร์น จากความขุ่นเคืองเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความน้อย
