"อะไรคือเงียบหายไปสองวัน ไม่อ่านไม่ตอบไลน์กลุ่ม ไดเรคไปหาก็ไม่อ่านไม่ตอบกันทั้งคู่ นี่ถ้าวันนี้ยังขาดการติดต่อว่าจะไปหาถึงบ้านแล้วนะ มันคืออะไรคะช่วยอธิบายให้เพื่อนเข้าใจหน่อย" ฟ้าใสเค้นถามเก้ากับหยาดที่หยุดเรียนไปอย่างไม่บอกไม่กล่าวเพื่อนๆ ส่งข้อความไปก็ไม่อ่านและตอบกลับมา
"ก็หยาดไม่สบาย" เก้าตอบด้วยท่าทางอึกอัก เพราะต้นเหตุที่ทำให้หยาดป่วยก็เป็นเพราะตนเองที่ไม่ยอมจบบทรักอันเร่าร้อนทั้งที่อีกฝ่ายหมดสิ้นเรี่ยวแรง จนต้องนอนซมด้วยพิษไข้ไปสองวันเต็มๆ วันนี้อาการดีขึ้นจึงได้มาเรียน
"แล้ววันนี้หยาดดีขึ้นหรือยัง" ยุ้ยถามด้วยรอยยิ้มกริ่ม
"ดีขึ้นมากแล้ว" หยาดตอบด้วยท่าทางอึกอักไม่ต่างจากเก้า อีกทั้งใบหน้ายังแดงซ่านด้วยความเขินอาย
"แต่หน้ายังแดงอยู่เลยนะ มีไข้หรือเปล่า" ฟ้าใสแกล้งถามพร้อมใช้หลังมือแตะหน้าผากของหยาดเป็นการวัดอุณหภูมิ เพราะรู้ดีว่าทำไมหยาดถึงหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก
"ไม่มีแล้ว"
"
