"เด็กดีของพ่อ จงเติบโตด้วยความสดใสนะครับ พ่อกับแม่จะดูแลธิชาให้ดีที่สุด" ธันน์อุ้มลูกสาวตัวน้อยขึ้นมาอย่างทะนุถนอม มือกำยำสัมผัสผิวเนื้อบางสีชมพูระเรื่ออย่างแผ่วเบา รู้สึกตกหลุมรักตั้งแต่ครั้งแรกที่รู้ว่าตนเองกำลังจะเป็นพ่อคน ก่อนจะส่งแก้วตาดวงใจไปให้คุณตา คุณยาย คุณทวดณพ และคุณทวดน้ำได้เชยชม ส่วนตนเองก็ไปดูคุณแม่มือใหม่ที่ยังคงหลับใหลด้วยความอ่อนเพลีย
"น่ารักน่าชังเหมือนฟ้าใสตอนเด็กๆ ไม่มีผิดเลย" ธารธารายิ้มแก้มแทบปริ มือย่นนุ่มละมุนลูบคลำมือเล็กๆ ที่กำแน่นไม่รู้ประสีประสา ก่อนจะถูกสายตาอ้อนวอนของอัณณพร้องขออุ้มเหลนบ้าง แต่อัณณพอุ้มได้เพียงครู่เดียวหนูน้อยธิชาก็ส่งเสียงร้องจ้า
"คงจะหิวนมแล้วค่ะ" แบมบอกพ่อสามี
"ลูก โอ๊ย!" ฟ้าใสลืมตาตื่นเพราะเสียงร้องของลูกสาว เรียกหาด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่อย่างลืมตัวว่าตนเองเพิ่งผ่านการคลอดลูก จำต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด แต่ยังคงมองหาลูกน้อยด้วยส
