ปัง!!!
"ทำไมเธอไม่รอฉัน" เสียงปิดประตูรถดังสนั่น ตามด้วยร่างสูงของเก้าที่เดินอาดๆ เข้าไปหาหยาดในบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองที่เธอกลับบ้านมาก่อน ไม่ยอมรอเขาที่เลิกเรียนช้ากว่าเธอเกือบชั่วโมง
"ก็เก้าไม่ได้บอกว่าจะมา" หยาดนั่งหั่นผักตอบคนที่เดินมานั่งแหมะลงบนแคร่ไม้ไผ่ตรงข้ามกับเธอ
"เมื่อวานฉันมา วันนี้ฉันก็ต้องมา แล้วก็ต้องมาทุกวันด้วย แค่นี้เธอคิดไม่ได้หรือไง" มือหนาคว้ามีดออกจากมือบางให้เธอหยุดสิ่งที่ทำอยู่ ให้เธอสนใจฟังเขาเพียงเท่านั้น
"แล้วเก้าจะมาทำไมทุกวัน"
"เรื่องของฉัน ฉันอยากมาฉันก็จะมา เธอมีหน้าที่รอฉัน"
"ทำไมหยาดต้องรอ เก้าจะให้หยาดรอเก้าทำไม"
"ก็เพราะ....."
"อ้าวเก้า แม่นึกว่าวันนี้จะไม่มาเสียอีก กินข้าวกินปลามาหรือยังลูก" พิกุลเดินลงบันไดบ้านมาเมื่อเห็นเก้านั่งอยู่ก็ส่งเสียงทักทายอย่างเป็นกันเอง
"ยังครับ วันนี้ผมขอฝากท้องด้วยนะครับ"
"หยาดทำเผื่ออยู่แล้ว ใช่ไหมหยาด"
"จ้ะแม
