การรับประทานอาหารมื้อแรกของการใช้ชีวิตในภูเก็ตผ่านไปด้วยความอึดอัดและคับแค้นใจจนฉลามต้องข่มอารมณ์ที่เกรี้ยวกราดอยู่หลายต่อหลายครั้ง
เวลาล่วงเลยมาจนมืดค่ำ ชายหนุ่มแอบลอบมองผู้ชายหุ่นกำยำทยอยเดินออกมาตั้งวงดื่มเหล้าที่แคร่ไม้ไผ่บริเวณริมทะเล บรรยากาศรอบๆ เงียบสงัดผิดแปลกไปจากการที่กรุงเทพมหานครมากโข
“เพชรกล้าช่วยยกเป๋าและพาพี่เขาไปแลที่นอนที” (เพชรกล้าช่วยยกกระเป๋าและพาพี่เขาไปแลที่นอนหน่อย)
“พีเคครับแม่”
เพชรกล้าลอบถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเดินสาวเท้าออกไปช่วยยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่พร้อมพานายแบบหนุ่มไปดูห้องนอน
“ไม่ได้นอนพักที่นี่เหรอ”
ฉลามหยุดชะงักหลังเห็นคนเป็นรุ่นน้องพาเขาเดินลงมาจากบันไดบ้าน คิ้วขมวดเข้าด้วยกันอย่างสงสัยเป็นจังหวะเดียวกันที่ป้าพิมลชะโงกหน้าออกมาตอบคำถาม
“ตอนแรกป้าจะให้ฉลามพักที่บ้านนี่แหละ แต่แม่เราไม่ยอม”
เพชรกล้าส่งยิ้มแห้งๆ มอบให้พร้อมเดินลัดเลาะไปด้
