ฉลามยืนถือตะกร้าไม้สานขณะมองป้าพิมลก้มหน้าก้มตาเก็บผักสวนครัวที่ปลูกเอาไว้หลังบ้าน ใบหน้าหล่อปรากฏรอยยิ้มกว้างเมื่อคนตรงหน้านำพริกชี้ฟ้าและมะเขือที่เก็บสดๆ จากต้นใส่ลงตะกร้า
“ทำไมเราต้องมาเสียเวลาปลูกเองครับคุณป้า ซื้อเอาไม่ง่ายกว่าเหรอ”
“ปลูกเองจะได้ประหยัดเงิน”
“แต่ถ้าไปซื้อแค่มัดล่ะสิบยี่สิบบาทเองนะครับ”
“ซื้อพริก มะเขือ ผักบุ้ง มะนาว รวมๆ กันก็เป็นร้อยแล้ว ฉลามลองคิดดูนะลูกหากเราประหยัดของพวกนี้ไปได้เดือนหนึ่งจะเหลือเงินเก็บเท่าไหร่”
“แม่ผมท่านก็ชอบปลูกผักครับ ให้คนสวนทำแปลงแถมยังสร้างคอกเลี้ยงไก่ด้วย”
“แม่เราช่างคิดนะ บางทีเราไปซื้อเขาง่ายกว่าก็จริง แต่ผักที่ตลาดไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ ส่วนใหญ่ใช้ยาฆ่าแมลงกันทั้งนั้น” พิมลเอ่ยพูดขึ้นมาอีกครั้งด้วยรอยยิ้มอย่างนึกเอ็นดูชายหนุ่มตรงหน้าที่สละเวลามาช่วยถือตะกร้าใส่ผักให้เธอ
“ผักสวนครัวพวกนี้ป้าก็ไม่ได้เก็บไว้กินคนเดียว แบ่งให้พวกคนงา
