“พี่แสนทำร้ายข้าเพราะนังผู้หญิงคนนี้รึเจ้าคะ” มณีจันทร์กุมแก้มที่ถูกสามีตบจนชาด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจ
“เจ้าจะไสหัวไปไหนก็ไปเถิดแม่มณีจันทร์ ข้าชังน้ำหน้าเจ้านัก อิจฉาริษยา”
“พี่แสน” มณีจันทร์ครางออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ
“แม่ดวงแก้วเป็นเมียของข้าอีกคน นางมิมีใครอีกแล้ว เจ้าจงอย่าริอ่านมาทำร้ายเมียรักของข้า มิเช่นนั้นข้าจะมิไว้หน้าเจ้าอีก”
“พี่แสน เหตุใดพี่ถึงได้เป็นเยี่ยงนี้ไปได้” มณีจันทร์ร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“ขืนยังชักช้า อยู่ขวางหูขวางตาข้าเช่นนี้อีก ข้าจักเนรเทศเจ้ากับลูกไปอยู่กระท่อมปลายนา”
“พี่แสนไม่สงสารลูกรึเจ้าคะ”
“สงสารทำไม ลูกก็มิรู้ว่าเป็นลูกของชายชู้คนไหน ที่ข้าแต่งงานกับเจ้าเพราะท่านป้าดอกหนา มิเช่นนั้นข้ามิเอาเจ้ามาทำเมียดอก”
มิว่าหล่อนจะทำสิ่งใดก็ผิดไปหมดในสายตาของแสน มณีจันทร์ได้ยินผัวรักพูดเช่นนั้นก็แทบสิ้นสติ
แสนเข้าข้างดวงแก้วทุกอย่าง ดวงแก้วพูดอันใด ชี้นกเป็นนก
