08 สะเพร่า
1270 คำ
"!!!" ฉันมองหน้าน้องชายผ่านกระจกตรงหน้า เมื่อจู่ๆ ขุนก็ดันพรวดพราดเข้ามาในห้องนอนของฉัน ปกติมันก็เป็นคนแบบนี้อยู่แล้วล่ะเคาะประตูบ้างไม่เคาะประตูบ้างแล้วแต่อารมณ์มันล่ะมั้ง และฉันก็ไม่ได้มีเรื่องปิดบังอะไรกับคนในครอบครัวอยู่แล้วจึงไม่ได้ซีเรียสกับเรื่องพวกนี้
"ทำไมตัวพี่เป็นแบบนั้นล่ะ พี่ไปทำอะไรมา?" ขุนถามก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาฉัน
"เอ่อ...พอดีพี่แพ้แอลกอฮอล์น่ะ"
"แต่นี่มันไม่ใช่รอยแพ้อะไรเลยนะพี่ นี่มันรอยเหมือนโดนอะไรฟาดแรงๆ หลายๆ ทีใครทำแบบนี้กับพี่!?"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า อย่าไปบอกแม่นะเรื่องนี้พี่ไม่อยากให้แม่เป็นห่วง"
"พี่ขนม...พี่ไปทำงานอะไรทำไมถึงต้องเจ็บตัวแบบนี้"
"ถ้าพี่บอกไป เราจะตกใจไหม?"
"??"
"ถ้าพี่บอกไปสัญญากับพี่ก่อนว่าจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกกับแม่ เราจะรู้กันอยู่แค่สองคน"
"ครับ"
"พี่ขายตัว"
"พี่ขนม!" ขุนรีบเดินมาอยู่ตรงหน้าของฉัน มองหน้าฉันด้วยความตกใจ "ทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะ?"
"พี่อยากให้แม่เข้ารักษา พี่อยากได้เงินก้อนใหญ่ก็เลยต้องทำแบบนี้"
"ทำไมเขาต้องทำร้ายพี่ด้วยล่ะ?"
"เขาไม่ได้ทำร้ายพี่ มันเป็นเรื่องที่เด็กอย่างเรายังไม่ควรรู้"
"เดี๋ยวผมทายาให้นะ"
"จ้ะ"
ไม่ใช่แค่ตามหน้าอกหรอกที่มีรอยแส้แบบนี้ ตามหลังของฉันก็มีแต่น้อยกว่าตามหน้าอก
"เจ็บหรือเปล่าพี่ แล้วมันจะนานหายไหม"
"ไม่นานหรอกแค่แผลภายนอกเดี๋ยวก็หายแล้ว"
ผ่านไปสักพัก
"อะ ขุนทายาให้เสร็จแล้ว แล้วพี่ต้องทำงานแบบนี้ไปตลอดเลยหรอ มันอันตรายนะพี่ขุนไม่อยากให้พี่ทำเลย"
"ไม่นานหรอก ได้เงินมาครบแล้วพี่ก็เลิกทำแค่นั้นเอง" ฉันตอบน้องชาย เพราะฉันไม่ได้คิดที่จะยึดอาชีพนี้เป็นหลักอยู่แล้ว ได้เงินมาพอค่ารักษาแม่ฉันก็จะเลิกทำ และกลับมาใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิม
"ผู้ชายคนนั้นเป็นใครหรอพี่ เขาชื่ออะไรแล้วหน้าตาเป็นแบบไหน"
"เราจะอยากรู้ไปทำไมเป็นเด็กเป็นเล็ก ไปทำการบ้านได้แล้วพี่จะนอนพัก และก็อย่าลืมแวะไปดูแม่บ่อยๆ ด้วย ถ้าแม่ไม่หายไข้ก็มาเรียกพี่"
"ครับ"
ขุนเดินออกไปจากห้องของฉัน หลังจากนั้นฉันก็กินยาแก้อักเสบแก้ปวดแล้วก็ผล็อยหลับไป สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็ฟ้ามืดแล้ว
ด้านล่าง
"แม่กินข้าวหรือยังขุน?"
"เรียบร้อยแล้วครับผมต้มข้าวให้แม่กินแล้ว กินยาไปแล้วด้วย"
"โอเค เราก็ไปอาบน้ำเตรียมตัวขึ้นนอนได้แล้ว เดี๋ยวพี่คอยดูแลแม่เองคืนนี้"
"แต่พรุ่งนี้พี่ต้องไปเรียนไม่ใช่หรอ?"
"ไม่เป็นอะไรหรอก พี่มีเรียนสายๆ โน่น เราน่ะไปนอนได้แล้วมีเรียนตอนเช้านะ"
"ครับพี่ขนม"
ฉันเดินเข้าไปหาแม่ในห้อง ซึ่งตอนนี้แม่กำลังนอนดูทีวีอยู่
"แม่เป็นยังไงบ้างดีขึ้นบ้างไหม"
"ดีขึ้นเยอะแล้ว เราเถอะมาทำไมเอาตอนนี้ แล้วนี่กินข้าวกินปลาหรือยังเนี่ย"
"ขนมยังไม่ค่อยหิวเท่าไหร่จ้ะแม่"
"ไปนอนเถอะแม่ไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ไม่เป็นไรจ้ะ ขนมอยากอยู่เป็นเพื่อนแม่ไม่อยากให้แม่เหงา"
"เฮ้อ...ดื้อจริงๆ เลยนะเราเนี่ย"
"...." ฉันคลานขึ้นไปบนเตียงของแม่ก่อนจะนอนลงบนตัก ซึ่งแม่กำลังนั่งเอนหลังพิงกับหัวเตียงอยู่
"เป็นอะไรทำไมถึงมาอ้อนแม่แบบนี้อีก"
"ถ้าขนมหาเงินมาพอค่ารักษาแล้วแม่ยอมไปรักษากับขนมนะ ขนมอยากให้แม่อยู่กับขนมไปนานๆ ขนมรู้ว่าอาการที่แม่เป็นมันไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ แต่ขนมอยากให้แม่อยู่กับขนมกับน้องไปนานๆ"
"เออๆ นี่จะรบเร้าให้ยอมไปให้ได้เลยใช่ไหม"
"ใช่จ้ะแม่"
"เฮ้อ...แม่น่ะก็แก่แล้วไม่อยากให้เราเอาเงินไปทุ่มเทกับอะไรที่มันไร้ประโยชน์หรอกคนเราเกิดแก่เจ็บตายมันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว"
"แต่อย่างน้อยอาการแม่ก็จะได้ดีขึ้นร่างกายแม่ก็จะได้แข็งแรงมากขึ้นไง"
"เอ็งเนี่ยมันดื้อเหมือนกับพ่อเอ็งไม่มีผิดเลยนะรู้ไหม"
"ถ้าพ่อยังอยู่ พ่อก็คงทำเหมือนกับที่ขนมทำนี่แหละ ยังไงพ่อก็จะต้องรบเร้าจนกว่าแม่จะยอมไปรักษา"
"นอนเถอะ..."
"จ้ะแม่"
ฉันนอนหลับตาพริ้มอยู่บนตักของแม่ ส่วนแม่ก็คอยลูบหลังของฉันไปเบาๆ จนกระทั่งฉันเผลอหลับไป รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีก็ใกล้เช้าแล้ว
ฉันลุกไปทำกับข้าวไว้ให้ขุนกินก่อนไปโรงเรียน ทำกับข้าวมาป้อนข้าวแม่ตอนเช้า หลังจากนั้นก็อาบน้ำแต่งตัวเตรียมที่จะไปเรียนที่มหาลัยตามปกติ
ทว่า...
"บ้าจริง! ฉันลืมได้ไงเนี่ย" ทันทีที่เปิดกระเป๋าสะพายฉันก็เจอแผงยาคุมที่อยู่ในถุงยา และก็นึกขึ้นได้ว่าฉันลืมกินยาคุมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่จะให้กินตอนนี้มันก็คงไม่ทันแล้วเหมือนกัน นี่ฉันลืมไปได้ยังไงก็ไม่รู้เนี่ย มันเป็นเรื่องสำคัญแท้ๆ ฉันกลับสะเพร่าไม่สนใจ แต่ลืมแค่ครั้งเดียวมันคงไม่ถึงกับท้องได้หรอกมั้ง อีกอย่างเขาก็ไม่ได้ปล่อยข้างในนี่นา
ฉันหยิบเอายาคุมในกระเป๋าไปใส่ไว้ในลิ้นชักที่โต๊ะเครื่องแป้ง ถ้าขืนพกไปโรงเรียนแล้วมีคนเห็นมีหวังได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ฉันยังไม่อยากให้ใครรู้ตอนนี้ว่าฉันทำงานอะไร และฉันก็ไม่อยากไปรบกวนยืมเงินมิราด้วย เพราะเงินมันไม่ใช่น้อยๆ ถ้าฉันยืมมาก็ไม่รู้ว่าจะคืนได้หมดเมื่อไร หาเงินใช้เองถึงแม้จะต้องทำแบบนี้อย่างน้อยก็ไม่ต้องเป็นหนี้ใคร
ศักดิ์ศรีของฉันมันไม่ได้อยู่ที่ร่างกายหรอก มันอยู่ที่ใจต่างหาก
ครืด~~ครืด~~
สายเรียกเข้า >>> เบอร์แปลก
"สวัสดีค่ะ"
( วันนี้มาหาฉัน )
"ที่ไหนคะ?"
( เธอบอกว่าจะรอที่ร้านสะดวกซื้อตรงไหนล่ะ ฉันจะไปรอรับเธออยู่ตรงนั้น อีกสิบห้านาทีเจอกัน )
"แต่ขนมต้องไปเรียนนะคะ วันนี้มีเรียนค่ะเอาไว้ตอนเย็นได้ไหม"
( ฉันจะไปส่งเธอเอง ตอนเย็นฉันจะแวะไปรับเธอแล้วไปโรงแรมกับฉัน )
"ค่ะ เดี๋ยวขนมจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ หลังจากวางสาย เขาแทบจะไม่ปล่อยให้ฉันได้มีเวลาพักหรือมีเวลาส่วนตัวเลย ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนบอกเองว่าให้ฉันกลับมาพักผ่อนให้หายดี แต่นี่ยังไม่ทันหายดีเลยเขาก็เรียกตัวฉันกลับไปอีกแล้ว
เวลาที่จะมาคอยดูแลแม่ก็แทบไม่มี ไหนจะต้องไปเรียนอีก ชีวิตฉันมันวุ่นวายไปหมดเลย
- ผู้เขียน
