ครึ่งชั่วโมงต่อมา ก็มาถึงที่เกาะส่วนตัวของตระกูลวรรธนะเดช
~ซ่า ครืนนน~
เสียงลมทะเลพัดเอื่อย ๆ คลอเคล้ากับเสียงคลื่นที่ซัดกระทบโขดหิน เกาะส่วนตัวของตระกูลวรรธนะเดชงดงามอย่างที่ใครต่อใครพูดกันจริง ๆ อาคารไม้สีอ่อนเรียงรายเรียบชายหาด ภายใต้ต้นมะพร้าวที่เอนกิ่งรับลม
“แยกกลุ่มชายหญิงนะครับ ห้องละ 3 คน ใครสนิทกับใครก็จับคู่กันได้เลย แล้วเอาสัมภาระไปเก็บ จากนั้นมารวมกันที่อาคารใหญ่ตรงกลางเกาะเวลา 11 โมงนะครับ!”
เสียงของพี่ว้ากประกาศก้อง
สายลมหันซ้ายขวา มองหาเพื่อนคนเดียวที่เธอไว้ใจที่สุด
พิชา
หญิงสาววิ่งมาหาแล้วจับมือเรียวของสายลมแน่นทันที พร้อมส่งรอยยิ้มสดใสที่ทำให้รู้ได้ทันทีว่า
“ไม่ต้องถามนะ จะนอนด้วยกันอยู่แล้ว!”
“อีกคนล่ะ?” พิชาหันมองซ้ายขวา “ห้องละ 3 นี่นา”
ขณะนั้นเอง ร่างเล็กของ นีน่า ก็เดินมาหยุดตรงหน้า สะพายกระเป๋าใบเล็ก พยายามไม่สบตาใครเพราะรู้ตัวว่าถูกเมินมาตลอดตั้งแต่ขึ้นรถ
